Kampong Cham & Kratie

Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we al een paar dagen in Laos maar jullie hebben nog een update van Cambodja tegoed

. Veel leesplezier!

Kampong Cham 30-03-2010

Na een busrit van 3u. zijn we aangekomen in Kampong Cham. Onderweg hebben we tijdens de pauze nog kraampjes gezien met gefrituurde tarantula's (vogelspinnen) en krekels, gelukkig hadden wij ons eigen stokbroodje en jam bij ons

.

Kampong Cham ziet er op het eerste gezicht erg rustig uit, op de bushalte na. Toen we vlakbij de bushalte waren kwamen er al allemaal tuktuk- en motorchauffeurs naast de bus rennen om te proberen of ze je naar je hotel kunnen brengen. Wij hadden zoals gebruikelijk nog niets geregeld en wilden eerst zelf op pad. Na een paar minuten lopen kwamen we aan bij de Mekong rivier. Langs de rivier waren twee hotels waar we zijn gaan kijken. Uiteindelijk zijn we voor één van de twee gegaan.

Toen we Kampong Cham gingen verkennen werd ons al snel duidelijk dat het echt geen stad te noemen is (ondanks dat het de hoofdstad van de gelijknamige provincie is en behoord tot de grootste steden van Cambodja). Het is meer een slaperig dorpje, weinig leven op straat, mensen hangen een beetje voor hun huis of langs de rivier, etc. De mensen spreken hier ook amper Engels, op zich niet erg maar ze doen daarnaast totaal geen moeite om je te begrijpen. Lastig, maar het heeft ook wel z'n charme.

Kampong Cham 31-03-2010

Vandaag hebben we niet zoveel gedaan. We hebben de tijd genomen om Kampong Cham nog wat beter te verkennen en hebben de rest van de dag lekker gerelaxt. We zijn hier overigens één van de weinige toeristen. Normaal kun je hier ook boottochten doen op de Mekong maar dat kan nu niet eens omdat het zo rustig is. We hebben echt nog maar een enkele (verdwaalde?) toerist gezien, maar ook dat is wel eens leuk om mee te maken.

Kampong Cham 01-04-2010

Na wat ontbeten te hebben zijn we de highlights van de omgeving gaan bekijken per tuktuk. We hadden via het restaurantje waar we ontbijten een leuke tuktuk chauffeur die goed Engels kon en de hele dag met ons op pad ging. We begonnen bij een tempel, daar aangekomen moesten we twee dollar betalen en dan mochten we de hele dag naar de verschillende highlights toe.

De mannen- en vrouwenheuvel waren het volgende punt van onze sightseeing-tour. Zoals de naam al doet vermoeden zijn dit twee heuvels, met op de mannenheuvel een grote tempel waar ook boeddhistische monniken leven. Op de vrouwenheuvel was niet zoveel, maar deze was wel hoger

! Onderweg waren we al langs een aantal begraafplaatsen gekomen waar een soort grote partytenten bij stonden met muziek en gekleurde lintjes op de graven. Ook bij de mannenheuvel was dit weer dus vroegen we aan onze chauffeur (en gids) of het een speciale dag was. Hij vertelde ons dat men hier van 1 tot 5 april de doden vereerd en met offers (eten, muziek, e.d.) uitnodigt om even terug te komen. De meeste graven hier zijn gewoon grote hopen zand, sommige hebben er een soort grafsteen voor en de belangrijke hebben een hele tombe.

De volgende stop was het Amika dorp, een (vrij) primitief Cambodjaans dorp. Na een hele hobbelige zandweg kwamen we aan in het dorpje en leek het net of we terug in de tijd waren gegaan (even de brommers wegdenken natuurlijk). Onze gids vertelde ons dat men hier zoveel mogelijk zelf probeert te doen. We hebben eerst gekeken bij vrouwen die aan het weven waren en daarna wat rondgelopen in het dorp. Dit was echt heel leuk en een mooie ervaring. De mensen waren allemaal met hun eigen ding bezig en we mochten overal komen en rondkijken. In het dorp was net iemand overleden dus er was minder bedrijvigheid dat normaal, de gids vroeg of we bij de begrafenis wilden kijken. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, we waren wel nieuwsgierig maar wisten niet of het gepast was. Hij gaf aan dat het echt geen probleem was en nam ons mee. Ook hier stond weer zo'n grote partytent en er was muziek. Onze gids vertelde dat ze het lichaam net hadden begraven (wat wij helemaal niet erg vonden

). Een begrafenis is hier in ieder geval geen treurige bedoeling en onze gids vertelde dat het 24 uur duurt en men ook niet slaapt in die 24 uur.

Het volgende punt was een heel eind rijden. We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten, er was ons verteld dat het een mooi uitkijkpunt was over de Mekong. De weg ernaartoe was al geweldig! We reden door dorpjes en langs uitgestrekte velden en werden toegezwaaid door kinderen. De rit was echt heel leuk en we hebben genoten van het pure Cambodja. Bij het uitkijkpunt moesten we de zoveelste trap van de dag beklimmen, maar eenmaal boven werd het beloond met een mooi uitzicht over de Mekong. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een lotusveld waar de gids ons mee het veld in nam. We hadden hier op de markt al vaak een groen iets gezien en we zagen nu wat het was, het hart van een uitgebloeide lotus! Hier zitten zaadjes in die men eet en dat is verrassend lekker! Het is lastig te omschrijven omdat het een beetje tussen noten en vruchten in zit. We hebben meteen een paar knoppen gekocht van de boer. Na een poosje bij de boer en zijn gezin op een bamboe vlonder bij het veld gezeten te hebben gingen we weer verder.

Onze laatste stop was een bamboe brug naar één van de eilandjes die men hier ieder jaar opnieuw bouwt in het droge seizoen. In het regenseizoen gebruikt men een pond. We waren verbaasd toen we er aankwamen want het was echt een grote en lange brug. We hebben heel veel van de omgeving (en haar bewoners) gezien en een hele leuke dag gehad.

Kampong Cham & Kratie 02-04-2010

Vandaag werden we om 10.45u bij ons hotel opgepikt om naar het busstation te gaan om vanaf daar te vertrekken richting één van de laatste stops in Cambodja: Kratie. De bus had een half uur vertraging maar de rest van de rit ging voorspoedig. Rond 15u. kwamen we aan in Kratie wat op het eerste gezicht veel lijkt op Kampong Cham alleen leeft het hier wat meer. Na het gebruikelijke rondlopen hebben we een leuk guesthouse aan de Mekong gevonden. De rest van de dag hebben we even rondgelopen door Kratie en op de markt.

Kratie 03-04-2010

We hebben vandaag weinig gedaan, er is hier namelijk ook erg weinig te doen. Morgen gaan we naar de toeristische trekpleister van dit gebied, de irriwady rivierdolfijnen. Het is wel jammer dat we nu een paar dagen weinig hebben gedaan maar het is helaas niet anders. We mogen maandag Laos in en daar is het nu even op wachten.

Kratie 04-04-2010

Vanochtend zijn we op tijd opgestaan om naar de irriwady rivierdolfijnen te gaan. Dit is een hele zeldzame dolfijnen soort waarvan er nog maar enkele tientallen leven. We hebben besloten om met de fiets te gaan omdat dit de goedkoopste optie is, daarnaast leek het ons leuk om een stukje te fietsen. Het is een rit van 32km (retour) en met de hitte hier waren we er al helemaal op voorbereid dat we doodop zouden zijn. Eigenlijk viel het heel erg mee, we fietsten door dorpjes en werden vriendelijk toegelachen/-gezwaaid/-geroepen en voor we het wisten zagen we standjes met dolfijnen beeldjes en waren we er.

Zoals bij meerdere toeristische trekpleisters kostte het (zeker in verhouding tot alles hier) heel veel geld om de dolfijnen te bekijken. We hebben eerst even vanaf de kant gekeken en zagen toen al af en toe een hoofd boven water komen in de rivier. Ook hebben we nog even gewacht op andere toeristen, want als je met 3 of meer toeristen was dan was het weer goedkoper. Jammer genoeg kwam er niemand, uiteindelijk was dat ook niet zo erg want nu hadden een privé bootje!

Rond half 11 gingen we als enige bootje het water op en het was een leuke en mooie ervaring. We hadden geluk want we hebben er heel wat gezien! De dolfijnen zijn alleen heel schuw dus het is niet zoals je weleens op TV ziet dat ze helemaal bij de boot komen enzo, dat zijn andere dolfijnen

. We schatten dat de dichtstbijzijnde op ongeveer 10m was. We hebben een uur heerlijk op de Mekong rivier rondgedobberd en genoten van deze mooie dieren. Het was wel lastig om ze op de foto te zetten omdat ze puur boven komen om adem te halen (beetje zoals walvissen), maar er zijn er wat gelukt!

Na de boottocht gingen we weer op de fiets terug, onderweg hebben we nog bij een winkeltje (houten schuurtje) wat gedronken. De oudere vrouw van de winkel sprak bijna geen Engels maar deed heel veel moeite voor ons en was heel vriendelijk, ze pakte nog twee stoeltjes zodat we even konden zitten. Het is echt heel leuk om zo in contact te komen met lokale bevolking. We hebben dat de laatste dagen eerlijk gezegd een beetje gemist. Cambodja is de laatste jaren veel toeristischer geworden dan het eerder was, waardoor mensen er meer aan gewend zijn en ‘verwend' raken.

In Kratie wilden we bij een winkeltje gedroogd fruit halen (soort chips), in Siem Reap betaalde we daar iets van $0,50 voor. Toen Bas aan de vrouw van de winkel vroeg wat een (kleine!) zak kostte zei ze zonder enig gevoel van schaamte: ‘two dollar'. We wisten echt niet wat we hoorden en toen we even verbaasd stonden te kijken liep ze gewoon weg. Het heeft niets te maken met of ze wel/niet Engels spreken maar met een bepaalde houding. Dat soort dingen maken we hier toch geregeld mee en dat is gewoon jammer. Daarom zijn de momenten des te leuker als je op een leuke manier in contact komt met de mensen hier. Zodra we even buiten de ‘steden' (meer grote dorpen) zijn, krijgen we het gevoel dat je het Cambodja ziet van hoe het was.

's Middags hebben we lekker ontspannen in het guesthouse en daar raakten we in gesprek met nog een ander Nederlands stel. Met hun hebben we de rest van de middag zitten kletsen en 's avonds wat gegeten. We hebben echt een hele leuke dag gehad. Morgen gaat om 5.45u de wekker en begint de oversteek naar Laos!

Dat was het weer! We zijn nu in Pakse (Laos) en komen net van de 4000 islands, tot nu toe bevalt Laos goed (verhalen volgen).

Liefs,
Maaike & Bas

Phnom Penh

Hallo allemaal,

Maandag gaan we alweer naar Laos dus het wordt weer eens tijd voor een update! Veel leesplezier!

Phnom Penh 25-03-2010

Vanuit de bus zagen we al allemaal tuktuk chauffeurs klaar staan die de mensen in de bus naar de hotels willen brengen. Er stonden gewoon dranghekken naast de busdeur zodat ze er niet langs konden en wij in alle rust onze bagage konden pakken. Eenmaal in het kantoor van de busmaatschappij duurde het niet lang voor we werden aangesproken door een medewerker. Snel daarna bleek dat ook hij een tuktuk chauffeur was. Toch besloten met hem mee te gaan en we hebben een aantal hotels bekeken, maar wij zijn niet de makkelijkste! Uiteindelijk hebben we besloten om in ieder geval de eerste nacht in het laatste hotel te slapen zodat we in alle rust iets anders konden gaan zoeken.

De eerste indrukken van Phnom Penh zijn: druk, veel bedelaars en weer totaal anders dan Siem Reap. Siem Reap is in vergelijking met Phnom Penh een heel rustig, relaxt en gezellig stadje. We kwamen in een kamer op de 3e verdieping terecht, dat betekende dus véél trappen! Het was opzich een prima kamer maar we waren benieuwd naar wat er hier allemaal was. We zijn dan ook op zoek gegaan in een ander gebied die door de Lonely Planet staat omschreven als het backpacker gebied met genoeg goedkopere/budget accommodaties. Daar hadden we al snel een super guesthouse gevonden die net nieuw leek. In Nederland was dit echt gewoon een goed hotel geweest, zo netjes, schoon en mooi was het! Hier dus maar gereserveerd voor de volgende dag en een tuktuk teruggenomen.

We hebben hier ook weer een leuk restaurantje gevonden waar ze heerlijk eten hebben, dat was dus wederom genieten van de Khmer gerechten! We lagen nog maar net te slapen of het begon buiten heel hard te regenen. Van te voren hadden we gelezen dat het in deze tijd van het jaar maar twee dagen per maand regent, we hadden dus ‘geluk'. Normaal is het geen probleem als het een keer regent, vooral niet 's nachts, maar ons hotel had golfplaten op het dak liggen waardoor het was alsof er een drummer op ons dak zat!

Phnom Penh 26-03-2010

's Ochtends werden we rond half 7 wakker door gepraat van personeel op de gang, we waren toen helemaal blij dat we vandaag naar het andere hotel gaan. Rond half 11 waren we bij het andere hotel en toen we wederom waren gesetteld zijn we opzoek gegaan naar de ambassade van Laos om onze visa te regelen. Na een flinke wandeling moesten we eerst nog wachten want de ambassade was dicht (voor pauze o.i.d.), de openingstijden bleken totaal anders dan die op internet. We hebben geen haast dus gingen we eerst wel ‘even' pinnen. Dat bleek hier nog een hele opgave! Ze zijn hier blijkbaar heel goed in het hebben van banken die alleen hun eigen passen accepteren of belachelijk hoge bedragen vragen voor transacties (bijv. $4,-). Dit hadden we echt niet verwacht in de hoofdstad want in Siem Reap hadden we nergens problemen gehad. Uiteindelijk is het toch nog gelukt, weliswaar met de creditcard, en konden we weer terug naar de ambassade.

Bij de ambassade moesten we allebei twee dezelfde formulieren invullen en (tot onze verbazing) drie pasfoto's inleveren. Wij hadden er maar twee, gelukkig was dit geen probleem. We waren de enige en dachten wel snel klaar te zijn, dat viel nog tegen want ze hielpen ons wanneer zij dat wilden (heel irritant). Wat ook vreemd was dat we persé data van binnenkomst en vertrek aan moesten geven, terwijl er ook een briefje hing dat je een visum van 30 dagen kreeg die je binnen drie maanden kon gebruiken. Omdat we geen zin hadden in gedoe hebben we even spoedberaad gehad en besloten om 5 april de grens over te steken. Toen kwam het ‘leukste' gedeelte want we moesten nog betalen! Wij hadden gelezen dat het $35,- p.p. was en zij kwamen met een lijstje met $40,- aan, op ditzelfde lijstje stonden landen als Duitsland en Frankrijk wel voor $35,-. Na wat kritische vragen/opmerkingen van ons wilden ze de paspoorten teruggeven met de boodschap: ‘Dan haal je hem toch aan de grens? Dat kan ook.'. We hadden niet zulke positieve verhalen gelezen over visa aan de grens dus besloten we toch maar te betalen. Toen we met een briefje van $100,- wilden betalen wees ze ons op een briefje waarop stond dat ze alleen briefjes van $10,- en $20,- aannamen. Gelukkig leidde dit niet weer tot een eindeloze discussie maar mochten we betalen als we ze maandag weer kwamen ophalen.

Eenmaal terug bij het guesthouse wilden we wat gaan eten en toen kwamen we tot de conclusie dat het toch niet zo'n geschikt gebied was. Er was namelijk in geen velden of wegen een (normaal) restaurantje/bar te bekennen. We besloten om 's avonds weer terug naar het centrale gebied te gaan om daar weer een ander hotel te zoeken en lekker te gaan eten (dat kon daar namelijk wel). Na een paar hotels/guesthouses te hebben gezien besloten we onszelf eens op een mooie grote kamer te trakteren (meer een appartement dan kamer).

Phnom Penh 27-03-2010

's Ochtends zijn we optijd naar onze nieuwe kamer gegaan om ook meteen in dat gebied te kunnen ontbijten. We hebben hier namelijk een plekje gevonden waar we 's ochtends voor weinig een heel buffet hebben en dat is genieten! Hier hebben ze namelijk stokbroden, croissants, pain au chocolat en nog veel meer lekkere dingen. Omdat we al vroeg klaar waren besloten we om vandaag ook nog naar de killing fields te gaan. De killing fields zijn een confronterende, nare en pijnlijke verwijzing naar het gruwelijke (recente) verleden van Cambodja. Dit zijn namelijk de plekken waar tientallen duizenden onschuldige mensen massaal werden vermoord en in massagraven werden gedumpt. Van 1975 tot 1979 was Cambodja in de grip van de zogenaamde Khmer Rouge. Dit was een communistisch bewind dat uiteindelijk zo'n drie miljoen onschuldige Cambodjanen het leven heeft gekost. De leider, Pol Pot, wilde van Cambodja een communistische staat maken en probeerde om alles wat het land kenmerkte te vernietigen. Alle slimme mensen (o.a. geselecteerd op of je een bril droeg, een buitenlandse taal sprak en/of een hoge functie had) werden vermoord en met hen ook hun hele families (uit angst voor eventuele wraakacties later). We hadden al van te voren gelezen dat het heel indrukwekkend moest zijn en dat was het zeker.

Na een rit van 40 minuten met de tuktuk kwamen we aan bij Choeung Ek, één van de bekendste killing fields. We zagen meteen het monument ter nagedachtenis aan de vermoorde mensen. Dit monument bestaat uit twaalf lagen met op elke laag menselijke schedels uit de massagraven. Heel confronterend en indrukwekkend, maar toch ook luguber om dat zo te zien. Vanaf het moment dat we het terrein op kwamen hadden we allebei een heel naar en onbeschrijfelijk gevoel. Je maag draait om bij alle gruwelijke verhalen die je leest op de borden die verspreid staan over het gebied. Zo was er een massagraf van 450 mensen, als je ziet hoe klein stukje dat was dan is dat echt niet voor te stellen. In andere graven lagen bijvoorbeeld 160 onthoofde mensen, in weer een ander graf 150 naakte vrouwen met kinderen. Naast dat laatste graf stond een boom met daarbij een bordje dat de kinderen bij de benen werden vastgepakt en net zolang tegen de boom werden geslagen tot ze dood waren. Krankzinnig als je, je bedenkt dat mensen dit andere mensen hebben aangedaan. Alhoewel de graven zijn geruimd zie je overal waar je loopt nog kledingstukken en botresten in de grond zitten (niet alleen bij de graven ook op de paden). Na het museumpje nog even bekeken te hebben zijn we naar de volgende bestemming gegaan, S-21.

S-21 was voor het gruwelijke bewind van Pol Pot een school, maar toen Pol Pot de hoofdstad had bereikt werd deze school omgebouwd tot de belangrijkste gevangenis in de regio. Men werd hier niet ‘alleen' vastgehouden maar ook op verschrikkelijke wijze gemarteld en ondervraagd. Één van de methodes was dat de gevangene met zijn armen op zijn rug, aan zijn handen aan een balk werd opgehangen. Mocht de gevangene van de pijn bewusteloos raken dan werd hij/zij bijgebracht door zijn/haar hoofd in een ton met water te stoppen waarmee ze normaal lijken schoonmaakten. In de gebouwen stonden nog de bedden waarop men werd gemarteld en in andere gebouwen zag je de hokjes waarin men gevangen werd gehouden. De hokjes waren echt bizar klein, ongeveer 50cm breed en maximaal 150cm lang. Wederom heel indrukwekkend en confronterend om daar rond te lopen. De ervaring werd nog extremer toen we in ruimten kwamen waar allemaal foto's van gevangenen hingen. De (veelal grote pas-)foto's varieerden van mannen tot vrouwen, van ouderen tot moeders en van kleine kinderen tot gemartelde (dode?) gevangenen.

Aan het einde van deze heftige dag hebben we even gerelaxt op de kamer. We begrijpen nu helemaal wat anderen bedoelden wanneer ze schreven dat het echt niet valt de omschrijven wat je ervaart als je op die plekken bent. Dit was zonder twijfel het meest heftige wat wij ooit hebben gezien.

's Avonds zijn we weer bij ons favoriete restaurantje gaan eten. De vorige dagen hadden we binnen gezeten (buiten was vlak aan de weg) maar nu besloten we eens buiten te gaan zitten. Die keuze werd al snel bestraft toen er uit het niets ‘iets' naar beneden viel op de stoel naast Bas. Dit ‘iets' bleek een rat te zijn! De rat krabbelde snel op en maakte dat hij weg kwam, Maaike vond dit toch niet zo'n fijn idee dus zijn we toch binnen gaan zitten (waar we overigens wederom heerlijk hebben gegeten

).

Phnom Penh 28-03-2010

Vandaag hebben we niet zoveel gedaan. We hebben voor de verandering eens zelf onze lunch gemaakt. We haalden stokbrood, brie en tonijn en wilden dit lekker op de kamer opeten. Eenmaal op de kamer bekeken we de datum en bleek dat de brie al bijna 4 maanden over datum was. Normaal kijken we bijna altijd op de datum maar nu een keertje vergeten. Maaike ging terug naar de winkel maar ze konden ons echt geen geld teruggeven. Tot haar grote verbazing legde ze de brie gewoon terug in de koeling. Toen Maaike duidelijk wilde maken dat dit toch echt niet kon vroegen ze of Maaike hem toch niet mee wilde nemen. Bas vond het een beetje lang duren en ging kijken of het wel in orde was. De meisjes in de winkel gaven aan dat als ze ons geld terug gaven ze dit uit hun eigen zak moesten betalen. Dit was natuurlijk niet nodig want ze verdienen maar $1,- per dag. Na wat anders uit te hebben gezocht hebben we toch nog lekker geluncht.

's Avonds weer heerlijk gegeten in ons favoriete restaurantje. Daarna wilden we nog ergens wat gaan drinken. Toen we langs een pub liepen die diezelfde dag was geopend hoorden we geklap en geroep. Onze tuktuk chauffeur van de vorige dag zag ons en wilde een biertje met ons drinken. Even later zaten we aan een tafel met een aantal lokale mensen en het was erg gezellig!

Phnom Penh 29-03-2010

Vandaag hebben we niet zoveel gedaan, 's middags konden we onze visa ophalen. Gelukkig was alles goed gegaan en waren we zo klaar, volgende week maandag zijn we (hopelijk) in Laos. Achteraf vinden we het jammer dat we een heel weekend hebben moeten wachten want nu houden we minder tijd over voor de rest van Cambodja. Die twee extra dagen hadden we goed kunnen gebruiken om bijvoorbeeld nog naar het zuiden te gaan, maar het is niet anders! We hebben vandaag ook bustickets gekocht voor morgen, dan gaan we naar onze volgende stop: Kampong Cham.

Dat was het weer! De volgende keer plaatsen we ons verhaal van de laatste bestemmingen in Cambodja; Kampong Cham en Kratie (zijn we nu, 03-04-2010).

Liefs,
Maaike & Bas

Eerste dagen Cambodja; Siem Reap

Hallo allemaal!

Een nieuw land, een nieuw avontuur en dus weer nieuwe verhalen! Veel leesplezier.

Kuala Lumpur & Siem Reap (Cambodja) 21-03-2010

Na een korte nacht zaten we om half 5 's ochtends in de bus richting het vliegveld. Rond half 6 waren we op het vliegveld en om 7u. stegen we op. Twee uur later kwamen we aan in Siem Reap, Cambodja. In het vliegtuig hadden we, zoals gebruikelijk, al een formulier gekregen om gegevens in te vullen voor het krijgen van een visum. Eenmaal bij de balie moesten we nog een formulier (3e!) invullen met pasfoto.. Ai, de pasfoto's hadden we in de gewone bagage en die kon je pas na het visum ophalen. Gelukkig bleek het geen probleem want voor 1 dollar kopieerden ze onze paspoorten en dat voldeed ook. Het was heel grappig om te zien dat er zes medewerkers op een rijtje achter een lange balie zaten die allemaal iets deden. Het leek net een lopendebandsysteem; één nam het geld aan, één kopieerde het paspoort, één plakte het visum in, één zette de stempels, één noemde je naam en gaf het paspoort terug en de laatste stond erbij en keek ernaar. Zal zeker zijn in het teken van werkverschaffing.

Toen we onze bagage hadden, werden we al snel aangesproken of we een tuktuk wilden. Onze ervaring was dat wij samen met onze spullen niet (makkelijk) in een tuktuk passen dus dat kapten we snel af. Tot onze grote verbazing bleek het later te gaan om hele andere soort tuktuk's. Het zijn hier meer een soort aanhangers met een bankje en dakje achter een motor, met overigens véél meer ruimte. We besloten toch maar voor een taxi te gaan en die zou ons twee hotels laten zien (één met en één zonder zwembad, uiteraard prijsverschil). We kozen voor diegene zonder zwembad vanwege het prijsverschil. In de taxi vielen we van de ene verbazing in de andere. We wisten niet zo goed wat we van Cambodja moesten verwachten toen we verhalen hoorden/lezen. Het was schoon/netjes, normale auto's, mooie gebouwen, goede wegen, hele vriendelijke mensen, mooie hotels etc. Dat beloofde nog wat! De taxichauffeur had ons al de hele tijd gevraagd of wij hem als chauffeur wilden naar Angkor, maar wij wilden eerst wat rondvragen en we wisten ook nog niet welke dag we wilden gaan.

's Middags bleek, met 38 graden, al snel dat een zwembad hier toch wel heel erg lekker is. We zijn toen op zoek gegaan naar hotels (guesthouses) met zwembaden voor een acceptabele prijs. Uiteindelijk hebben we er een gevonden die ons heel erg aansprak en de volgende ochtend werden we door de vaste tuktuk chauffeur opgepikt. De rest van de dag stond in het teken van Siem Reap verkennen. 's Avonds heeft Cambodja ons opnieuw verrast met het ontzettend lekkere eten en de leuke sfeer. Het is hier wel toeristisch maar leuk en gezellig toeristisch. Ze hebben hier een straat genaamd Pubstreet waar allemaal restaurantjes en bars zitten. Na wat rondgelopen te hebben en de menu's te hebben bekeken hadden we een leuk restaurantje gevonden en kozen we voor een menu met verschillende Khmer gerechten. De Khmer is de oorspronkelijke bevolking van Cambodja met een lange geschiedenis (onder andere Angkor). Drank is hier heel goedkoop, zo heb je een pul bier voor nog geen €0,40 en verschillende cocktails per kan voor €3,00 - €4,50. We kunnen hier dus weer volop van de biertjes genieten die we eerder hebben gemist omdat het in verhouding best duur was

.

Siem Reap 22-03-2010

Om half 11 stond de tuktuk van het andere hotel klaar om ons op te pikken. Dit was ideaal, heel leuk en grappig want hij stond klaar (pal voor het hotel) met een bordje met daarop: Green Garden Guesthouse - Sebastiaan. Eenmaal gesetteld in de nieuwe kamer zijn we op pad gegaan. Gister hadden we al een beetje de boel verkend en we vonden het leuk om eerst naar de Psar Chaa (oude lokale markt) te gaan. Dit was een hele beleving. Het is een overdekte markt waar je echt alles kan krijgen van groente, fruit, vis, vlees, sieraden, kleding, slippers, souvenirs etc. Het zijn allemaal hele smalle paadjes tussen de kraampjes door. Bij het vis en vlees gedeelte keken we echt onze ogen uit. Behalve de normale dingen zoals kip hadden ze ook heel veel ondefinieerbare dingen en (spartelende) vissen in bakken die ter plekke werden geslacht en schoongemaakt. Daarnaast hebben we de meest vreemde dingen gezien zoals (koeien-/varkens-) tongen, schildpadden, varkensneuzen, kippenklauwen, ingewanden, etc. We moesten nog oppassen want zo hier en daar lag er een vis in het gangpad (was uit de bak gesprongen) en door het ter plekke slachten moest je nog uitkijken dat je niet onder de bloedspetters en andere dierlijke sappen kwam. Maar al met al een hele leuke ervaring!

Na deze markt zijn we nog naar een andere markt gegaan, waar ze vooral kleding, sieraden, horloges e.d. hadden. 's Ochtends is het hier al warm maar rond 14u. is het hier echt heel warm dus een zwembad is dan echt heel lekker en hebben we 's middags dankbaar gebruik van gemaakt. Na het wederom heerlijke eten en een paar biertjes zijn we naar de avondmarkt gegaan (ja, ze hebben hier veel markten

).

Maaike had overdag al gezien dat ze hier veel dr. Fish Massages aanbieden. Dit zijn speciale visjes in een grote bak (of opblaaszwembad) die de dode huidcellen van je voet/benen afknabbelen. Ondanks dat Maaike niet zo van vissen houdt was ze wel heel erg nieuwsgierig en wilde ze dit graag proberen. Niet lang daarna zaten we voor €1,50 p.p. 20 minuten met een gratis blikje bier met onze voeten tussen de vissen. In het begin voelde het heel raar en kietelde het heel erg. Maaike vertelde aan de vrouw van de vissen dat ze normaal niet zo op vissen gesteld is (en ze het toch wel een beetje spannend vond), voor ze het wist begon de vrouw haar een schouder-, nek-, arm-, hand-, rugmassage te geven. Even later was Maaike helemaal ontspannen en vond ze het helemaal leuk.

Siem Reap 23-03-2010

Vanochtend om half 9 zaten we in de tuktuk onderweg naar Angkor. Dit is het grootste religieuze bouwwerk van de wereld en wordt ook wel het achtste wereldwonder genoemd. Het is een gigantisch tempelcomplex bestaande uit allemaal verschillende tempels verspreid over een heel groot gebied. Vroeger was Angkor het hart van het Khmer koninkrijk en op het hoogtepunt woonden en leefden hier één miljoen mensen (dit is heel veel als je je bedenkt dat het meer dan duizend jaar geleden was). Je had 1,3 en 6 daagse passen. In één dag kun je echt niet alles zien maar voor ons was dit wel genoeg. We vinden het mooi om te zien maar zijn niet dusdanige tempelfanaten dat we alle details willen zien en daarom hielden we ons bij de highlights.

Na een rit van 7km kwamen we aan bij de bekendste tempel, genaamd Angkor Wat (waar vrijwel het hele gebied naar vernoemd is). Het was echt heel groot en indrukwekkend en veel toeristen. Bij de tempels zijn ook veel jongeren en kinderen die wat proberen te verkopen. Ze zetten hun meest zielige gezicht en stemmetje op en het is heel zielig om te zien omdat je weet dat ze het van hun ouders moeten. Iets geven is lastig omdat je dan aan de gang kunt blijven. Daarna gingen we naar Angkor Thom, dit is het grootste complex. Hierna nog 3 tempels bekeken, een daarvan was de inspiratiebron voor Tomb Raider (computerspel en film). Deze tempel is als het ware overgenomen door de jungle, overal staan grote bomen waarvan de wortels verweven zijn met de stenen van de tempel. Rond 13u. waren we weer terug en hebben we lekker gerelaxt aan het zwembad.

We hebben al een paar keer bij hetzelfde tentje wat hebben gegeten en/of gedronken. Bij dit tentje werkt een heel aardig meisje die ons elke keer bediend en met ons wil praten. Vanavond raakten we echt met haar in gesprek en dat was erg gezellig. Na haar werk zijn we met elkaar naar een lokale club gegaan. Voor we het wisten stonden we tussen de lokale bevolking te dansen, dit was een hele leuke ervaring. Het was wel even wennen want we hadden veel bekijks. Op een gegeven moment werd het helemaal donker en kwam er een langzaam nummer. De mensen begonnen massaal te schuifelen (zoals je op de basisschool/middelbare school doet)!

Even later hebben we nog wat met haar gedronken en zitten praten. Je wordt dan wel weer even met je neus op de feiten gedrukt. Ze vertelde dat zij uit een dorpje kwam ten noorden van Phnom Penh en dat ze hierheen was gekomen om te werken en te studeren. Ze werkt nu 7 dagen per week 9 uur per dag bij het restaurant/café, daarnaast heeft ze nog haar studie en ze doet ook nog vrijwilligers werk (als het even kan 3 uur per dag). Toen we vroegen of ze wel eens naar haar familie gaat, toen antwoordde ze dat dat bijna niet kan want ze moet altijd werken. Ze heeft 3 dagen per jaar vakantie maar in die drie dagen zijn buskaartjes heel erg duur waardoor het voor haar lastiger is om dan te gaan. Ze heeft haar oude leven in principe opgegeven met de hoop voor een betere toekomst, van haar dorp is ze de enige die is gaan studeren.

Toen we terugliepen werden we weer geconfronteerd met het feit dat het toch echt een arm land is. Het was een uur of twee 's nachts en er waren nog allemaal kinderen op straat die naar je toekwamen om te vragen om geld. Het is hier niet gewoon bedelen, ze lopen met je mee en proberen je hand en/of kleren vast te pakken. Je moet er niet te lang bij na denken en het is best lastig om er niet op in te gaan en gewoon door te lopen.

Siem Reap 24-03-2010

Vandaag hebben we eerst lekker uitgeslapen om daarna te relaxen aan het zwembad. Van 16u. - 18u. hebben we een kookles gedaan bij het restaurant waar we al een aantal keer hebben gegeten. Dit was heel leuk! We hebben er weer wat recepten en ideeën bij voor als we thuis komen

. Na het eten hebben we onze bustickets naar Phnom Penh geboekt.

Siem Reap 25-03-2010

Vanochtend moesten we op tijd opstaan omdat we tussen 7.30u. en 8.10u. zouden worden opgehaald bij ons hotel om naar het busstation te gaan. Rond 8u. kwam er een tuktuk aan en om 8.30u. zaten we in de bus onderweg naar Phnom Penh. We hadden veel negatieve verhalen gelezen over de busritten hier maar gelukkig hebben wij hier helemaal geen last van gehad. Het was gewoon een fijne en schone bus met airco en de wegen waren gewoon geasfalteerd. Na een rit van 6u. kwamen we om 14.30u. aan in Phnom Penh.

Dat was het weer voor nu. De verhalen van Phnom Penh volgen weer bij het volgende stuk!

Liefs,
Maaike & Bas

Pulau Penang & Pulau Pangkor

Hallo allemaal,

Na een heerlijke (relax)week is het weer eens tijd voor een update. Veel leesplezier!

Pulau Penang 13-03-2010

Vanochtend zijn we vroeg (7u) vertrokken uit Tanah Rata (Cameron Highlands). Gisteren hadden we het vervoer al geregeld en we werden mooi bij het hotel opgepikt door een busje voor (maar) 9 personen. Dit scheelde namelijk amper iets met een grote tourbus en deze zette je af waar je wilde, ideaal! We hadden dubbel geluk want we bleken de enige te zijn en hadden dus privé vervoer. Het busje was super; net nieuw, lekkere/luxe stoelen die achterover konden, zelf bedienbare airco, etc. De rit zou 4,5u. duren, maar wij waren er al met 3,5u.!

Eenmaal in George Town (Pulau Penang) aangekomen was het niet echt wat we verwacht hadden. Accommodatie viel tegen, het was het ene uiterste (heel basic hostel) of het andere uiterste (super luxe hotel). Verder maakte de stad niet echt een goede eerste indruk. Dit kwam vooral doordat er veel vervallen gebouwen waren, afgewisseld door hoogbouw met hotels/flats. De vervallen gebouwen komen uit het koloniale verleden van het eiland, het grote verschil met bijv. Europa is dat zulke dingen hier niet/amper worden onderhouden. Na een half uur besloten we de bus te nemen naar een plaatsje aan het strand. Toen we daar aankwamen hadden we er meteen een beter gevoel bij. Het is allemaal wel wat duurder (toeristischer en het is hier nu schoolvakantie), maar we hebben toch weer een lekker hotel gevonden! We zitten nu op nog geen 5 minuten lopen van het strand en hebben een lekkere ruime kamer met eigen badkamer, airco, etc.

Wij kunnen ons hier wel weer een paar dagen vermaken (lees: relaxen)! Vanavond hebben we lekker aan het strand gegeten en daarna nog over een avondmarkt gelopen. Ze hebben hier echt hele leuke dingen (niet van die nutteloze spullen als in China Town, Kuala Lumpur), toch maar een keer terug komen met een lege koffer

!

Pulau Penang 14-03-2010

Vandaag hebben we lekker aan het strand gelegen, er valt dus weinig te vertellen. Het was een heerlijk relaxt dagje. We hebben weer heerlijk gegeten bij ons favoriete strandrestaurantje hier. 's Middags hebben we nog wel tickets geboekt naar Siem Reap (Cambodja) voor zondag 21 maart.

Pulau Penang 15-03-2010

Voor vandaag stond er ook weinig op de planning. Overdag hebben we weer aan het strand gelegen en 's middags zijn we ons gaan verdiepen in hoe we op Pulau Pangkor (volgende stop) kunnen komen. Na heel wat tegenstrijdige berichten hebben we besloten om morgenochtend naar Pulau Pangkor te gaan.

Ons favoriete restaurantje was helaas dicht, waardoor we opzoek moesten naar iets anders. Na wat rondgelopen te hebben kwamen we uit bij een foodcourt. Dit was echt heel erg leuk en lekker! We gingen eerst langs de kraampjes lopen om te kijken wat ze waar hadden, vervolgens zochten we een tafel uit (elke tafel heeft een nummer) en ging Bas alles bestellen. Uiteindelijk hadden we rijst van twee verschillende tentjes en verder saté van de BBQ, een loempia, drinken en een pannenkoek met banaan en chocolade toe (allemaal bij verschillende tentjes). Als je het besteld hebt komen ze het vervolgens naar de tafel brengen wanneer het klaar is en dan pas betaal je.

Pulau Penang & Pulau Pangkor 16-03-2010

Vanochtend ging om 7.30u. de wekker zodat we rond 8.30u. de bus konden nemen richting de ferry. Na eerst wat ontbeten te hebben en een paar laatste boodschapjes te hebben gedaan gingen we naar de bushalte. Al snel kwam de bus en waren we onderweg naar de ferry. De oversteek duurde niet lang want het was maar 4km (vandaar dat er ook een brug is, waarmee we op de heenweg kwamen). Het leuke was dat de ferry terug naar het vaste land gratis is! Je hoeft alleen maar te betalen van het vaste land naar het eiland, dat kwam dus mooi uit.

Op het vaste land aangekomen hebben we bustickets gekocht en een uur later zaten we in de bus onderweg naar Lumut, het vertrekpunt van de ferry naar Pulau Pangkor. Na 4,5u. kwamen we aan in Lumut waar we meteen de ferry op konden naar het eiland. In Pangkor Town hebben we een taxibusje genomen (hier overigens allemaal knal roze) naar Teluk Nipah. Hier hebben we een mooie kamer in een guesthouse (wederom meer een hotel), dichtbij het strand (ongeveer 2min. lopen). We kunnen ons hier zeker wel weer een paar dagen vermaken en nog even ontspannen voor ons volgende avontuur: Cambodja!

'S avonds gingen we zoals gewoonlijk op zoek naar wat eten. Hier hebben ze langs het strand allemaal restaurantjes met verse vis klaarliggen die op de BBQ wordt klaargemaakt. Wij kozen voor twee bakjes verse grote garnalen, een met chili bereid en een met knoflook. Je merkt echt dat je aan zee zit, alles is vers en het smaakte dan ook erg goed!

Pulau Pangkor 17-03-2010

Na een lekker ontbijtje hebben we bij ons guesthouse een scooter gehuurd en zijn we op pad gegaan. Dit was wel even wennen want we hadden geen automaat en moesten dus zelf schakelen. Dit was uiteindelijk heel erg leuk. Maaike zei van tevoren voor de grap: ‘als ik dat schakelen snel onder de knie heb dan is motorrijden echt iets voor mij'. Tot onze grote verbazing reed ze inderdaad zo weg en vond ze het nog leuker dan op een automaat. Het lijkt er dus op dat we beiden weer iets hoog op ons lijstje hebben staan voor als we terugkomen

!

Het is maar een heel klein eilandje (rondweg is 18km), dus we waren zo rond. Het was een hele mooie weg, de ene keer langs de kust dan weer door de jungle. Onderweg nog een paar keer gestopt en uiteindelijk beland bij een strand dat 5 min. lopen van het hotel ligt: Coral Bay. Toen we lekker lagen werden we aangesproken door een groep lokale jongens. Ze vroegen waar we vandaan kwamen. Toen ze hoorden dat wij uit Nederland kwamen zeiden ze meteen ‘ooh Amsterdam? Is it true that you can smoke wiet legally?'. Overal waar we komen is die reactie hetzelfde, het enige wat men lijkt te weten van Nederland is Amsterdam en/of wiet (men denkt dat wiet roken bij ons de normaalste zaak van de wereld is en iedereen het doet), beetje jammer... Hier bleef het niet bij want vervolgens zeiden ze ‘If you have a place like Amsterdam, what are you doing here?'. We waren met stomheid geslagen want we lagen onder palmbomen op een paradijselijk strand te genieten van zon, zee en strand. Voor veel Nederlanders een ideaal beeld maar voor hun dood normaal (en saai?).

's avonds zijn we op aanraden van de mensen van ons hotel naar een chinees restaurant gegaan om vis te eten. Als je hier vis besteld krijg je ook letterlijk een vis met kop, vinnen en staart er nog aan (vooral voor Maaike even wennen). Ondanks dat smaakte het echt heel erg goed! Het blijft gek dat je zo lekker kan eten voor zo weinig. Zo hadden we een hele vis, rijst, groente, kokosnoot en twee juices voor nog geen €7,-.

Pulau Pangkor 18-03-2010

Vandaag hebben we heel weinig gedaan. Lekker aan het strand gelegen en 's avonds romantisch de zonsondergang bekeken. Dit keer hadden we geluk, er was namelijk geen bewolking! Op het strand kregen we kregen nog bezoek van een aap. Die hadden we in de verte al een beetje zien lopen en toen we allebei even niet oplette probeerde hij de tas van Maaike te pakken. Gelukkig waren we er nog net iets eerder bij dan hem! Hij rende vervolgens de boom in om daarna heel boos te kijken en zijn tanden te laten zien. We besloten om alle spullen maar alvast in te pakken zodat hij niks mee kon nemen. Niet lang daarna ging hij weer weg, op naar de volgende toerist om te plagen

. Na de zonsondergang hebben we een lekker visje uitgezocht die (met chili) op de barbecue ging en weer hebben we heerlijk gegeten!

Pulau Pangkor 19-03-2010

Vanochtend hebben we eerst schandalig uitgeslapen om daarna te ontbijten en weer aan het strand te gaan liggen. 's Middags hebben we nog wat voorbereidingswerk gedaan voor Cambodja en meteen ook al wat voor Laos en Vietnam. 's Avonds weer een heerlijk visje gehad! Morgenochtend gaan we weer richting het vaste land om vanaf daar de bus naar Kuala Lumpur (ong. 4u.) te nemen. Zondagochtend wordt het vroeg opstaan want we vliegen om 7u. lokale tijd (middernacht jullie tijd), we komen dan om 8u. lokale tijd (2u. 's nachts jullie tijd) aan in Cambodja (vlucht van 2u. maar in Cambodja is het tijdsverschil met Nederland 6u. i.p.v. 7u in Maleisië).

Pulau Pangkor & Kuala Lumpur 20-03-2010

Vanochtend hebben we de ferry naar het vaste land genomen, om vanaf daar met de bus naar Kuala Lumpur te gaan. Rond 16u. kwamen we aan in Kuala Lumpur en omdat we morgenochtend (eerder vannacht, om 3.45u. gaat onze wekker) heel vroeg richting het vliegveld moeten hebben we een hotel dichtbij de plek waar we de bus naar het vliegveld nemen.

Maleisië heeft ons heel aangenaam verrast en we hebben hier twee super weken gehad. We willen graag nog een keer terug om de rest van Maleisië te zien. We zijn klaar om ons volgende avontuur aan te gaan en, als we de verhalen moeten geloven, belooft dat heel wat te worden! Ons volgende bericht zal zijn vanuit Cambodja.

Liefs,
Maaike & Bas

Maleisie; Kuala Lumpur & Cameron Highlands

Hallo allemaal,

Het eerste bericht uit Maleisië en het bevalt ons hier goed! Het lijkt best veel op Indonesië, al is het hier wat relaxter; rustiger verkeer, veel minder vies/troep, je wordt wel als toerist gezien maar bent geen wandelende portemonnee, etc. Dit zullen jullie ook wel terug lezen in onze verhalen. Veel leesplezier!

Kuala Lumpur 06-03-2010

Rond twee uur (plaatselijke tijd) kwamen we na een korte vlucht (1,5u) aan in Kuala Lumpur. De eerste indrukken waren vooral: ‘waar is de chaos?' en ‘wat schoon!'. Na een taxirit kwamen we aan in de Golden Triangle, door de Lonely Planet omschreven als ‘KL's business, shopping and entertainment district'. Dat is het zeker! Hoge gebouwen, veel reclame borden, gigantische shopping malls (bijv. 10 verdiepingen met een heel pretpark, incl. achtbaan, erin), etc. Hier kunnen wij ons zeker wel een paar dagen vermaken! Na wat rond kijken hadden we een geschikt guesthouse gevonden. We moesten de badkamer en wc wel delen maar de kamer was netjes en met airco. Later zijn we wat gaan rondlopen en kijken waar wat was.

Kuala Lumpur 07-03-2010

's Ochtends bleek al snel dat Maaike zich nog niet optimaal voelde, dus besloten we om vandaag rustig aan te doen. We konden ook voor heel weinig meer in een ander guesthouse een vergelijkbare kamer krijgen, maar dan met eigen douche en wc. Toen we eenmaal in de nieuwe kamer zaten zijn we weer wat rond gaan lopen en een paar shopping malls in gegaan. We hebben ook ontdekt dat je hier heerlijk kan eten. In de shopping malls heb je vaak een zogenaamde ‘food court', dit is een gedeelte waar verschillende eetstandjes/restaurantjes zijn. Onder één van de shopping malls hebben we ‘Sizzling Plate' in het Lemon Food Court ontdekt, waar we echt super hebben gegeten (zie foto's).

Kuala Lumpur 08-03-2010

Als ontbijt hebben we nu ook iets heel lekker ontdekt, roti! Dit zijn een soort deegpannenkoeken die je met allerlei ingrediënten kan krijgen (onze favoriet is met banaan). Na het ontbijt zijn we naar de beroemde Petronas Twin Towers gegaan, het op één na hoogste gebouw ter wereld. Je ziet de torens al van verre boven alle andere (hoge) gebouwen uitsteken en als je er dan recht voor staat, lijken ze oneindig hoog! Ook hier heb je weer een shopping mall waar we onze ogen uit hebben gekeken, aangezien hier bijna alle grote (lees: dure) merken zaten zoals: Gucci, Versace, Prada, Tiffany & Co. Daarna zijn we met de metro naar het ‘centrum' gegaan, dat centrum stelde weinig voor waardoor we binnen enkele minuten in Chinatown waren. Hiervan hadden we al gelezen dat het 's avonds echt veel leuker was, dus na een paar minuten rondlopen zijn we weer terug gegaan met de monorail.

Na weer heerlijke sizzling plates te hebben gehad zijn we 's avonds weer terug gegaan naar Chinatown. Dat was een heel verschil met 's middags! Waar we 's middags nog normaal in een overdekte winkelstraat liepen, stonden nu allemaal kraampjes met tussendoor twee nauwe paadjes (zie foto's). De sfeer is weer typisch Chinatown (zoals we van Singapore weten), druk maar erg gezellig. Er staan echt allemaal kraampjes met imitatiespullen en soms ook de meest nutteloze dingen. Als bezoeker van de markt wordt je door iedere verkoper aangesproken of je niet een tas, horloge, parfum, riem, t-shirt, dvd's, pet, sieradan, zonnebril, etc. wilde kopen (al leek bijna elk kraampje hetzelfde te hebben). Overdag waren we nog op rugtassen-jacht geweest omdat die van Bas zijn beste tijd had gehad (niet de grote backpack, maar de kleine ‘dag'-rugzak). Na verschillende soorten en maten gezien te hebben en het betere onderhandelwerk is het gelukt!

Kuala Lumpur 9-3-2010

Vandaag hebben we veel rondgelopen en zijn we in shopping malls geweest. Aan het einde van de middag zijn we naar de Menara Kuala Lumpur Tower geweest. Dit is 's werelds vierde hoogste tv-toren. Het scheen dat je boven op het uitkijkdek een waanzinnig uitzicht had over de stad. Een tip was om aan het einde van de dag te gaan zodat je de stad zowel in het licht als in het donker kon zien. Zoals jullie weten hebben we gedurende onze reis niet zoveel geluk met uitkijkpunten, zonsondergangen, e.d. Van beneden leek het helder maar toen we bovenkwamen was het zicht niet geweldig, er hing een soort mist (smog?) waardoor het zicht werd beperkt. We hebben toch nog een aardig uitzicht gehad en hebben de stad zowel in het licht als in het donker (van boven) gezien, een leuke ervaring! Morgen gaan we met de bus naar de Cameron Highlands, een hoger gelegen gebied waar veel theeplantages zijn.

Kuala Lumpur & Cameron Highlands 10-03-2010

Vandaag hebben we om half 12 vanaf het hotel een taxi naar het busstation genomen. Daar aangekomen hadden we de keuze tussen verschillende maatschappijen en klassen. We besloten voor de goedkoopste te gaan omdat we alleen maar mooie bussen hadden gezien (en erger dan Indonesië kon het niet worden). Bij het loket kregen we te horen dat de bus vandaag laat was (half uur later) en dat we daarom niet op het station maar een stukje verderop zouden worden opgepikt. Na dik een uur gewacht te hebben (o.a. kaarten op de stoep), kwam de bus er aan. Het bleek toch een wat mindere bus te zijn dan de gemiddelde bus die we hadden gezien, maar dat maakte ons niks uit want deze had in ieder geval airco en was nog 10x beter dan die in Indonesië.

Onderweg bleek dat het echt om een knakenbus ging.. We werden echt door alles en iedereen ingehaald; van de meest krakkemikkige vrachtwagens tot andere tourbussen. De chauffeur bleek ook nog eens te stoppen waar en wanneer hij wilde voor pauze. Wat ook wel opvallend was, is dat we de hele weg hebben zitten hobbelen/wiebelen zoals in Indonesië, terwijl de wegen hier prima waren en er geen gat te bekennen was (lees: grootste gedeelte 4-baans snel-tol-weg). De busrit zou ongeveer 3,5u. duren, uiteindelijk hebben we er 5,5u. over gedaan!

De eindbestemming, Tanah Rata, is groter dan we hadden verwacht. Na het gebruikelijke rondlopen/rondvragen/rondkijken naar geschikte accommodatie, zijn we in KRS Pines guesthouse (meer een hotel) beland met eigen badkamer. Het hotel is echt dik in orde (zeker voor het geld!), alles is schoon/netjes en de staf is heel vriendelijk.

Tanah Rata 11-03-2010

Gisteravond hadden we al gezien dat ze hier ook roti hebben, dus vanochtend konden we weer aan ons favoriete (Maleisische) ontbijt! Na het ontbijt besloten we om een wandeling te gaan maken, er zijn hier namelijk verschillende wandelroutes. Uiteindelijk besloten voor een route te gaan die 2,5u. (enkele reis) zou duren, met als doel een theefabriek. De wandeling ging voor een groot gedeelte door de jungle en was erg leuk, mooi en avontuurlijk! We moesten soms klimmen en klauteren over bomstammen, smalle paadjes en stenen. Na 1,5u. lopen kwamen we weer in de bewoonde wereld en ging de wandeling verder over een geasfalteerd weggetje. Onderweg kwamen we allerlei gewassen tegen; pepers, fruit, bloemen en (niet te vergeten) thee! Na 45min. Kwamen we aan bij de theefabriek en na een korte rondleiding hebben we, uiteraard, een lekker kop thee met een gebakje genomen. Toen moesten we nog terug..

Voorafgaande aan de wandeling hadden we geïnformeerd bij een tourist information center hoe/wat. Zij vertelde dat we terug konden lopen of met de bus terug konden gaan, er zouden public buses (grappig feitje, bus is hier bas) rijden. Toen we bij de theefabriek vroegen van waar en hoe laat de bussen gingen bleek dat er helemaal geen bussen rijden. We hadden een aantal opties; een taxi delen met andere toeristen, lopen of hopen een lift. Het begon ook nog te regenen dus terug lopen viel voor ons af. Na wat rondvragen stonden we op het punt om een taxi te laten komen toen er ineens een grote schoolbus aankwam rijden. De vrouwen van de fabriek begonnen spontaan te roepen en te zwaaien en Maaike rende als een malle naar de weg toe. We hadden geluk want we mochten (gratis!) mee tot de hoofdweg (vanwaar er dan wel een bus zou rijden). Uiteindelijk zaten wij met vijf andere toeristen in de bus.

Bij de hoofdweg aangekomen was er nergens een bus te bekennen. Tanah Rata was nog 9km dus besloten we maar die kant op te lopen en te hopen dat er toch nog een bus kwam. We waren nog maar net op weg of er stopte een taxi, omdat er een stel bij was met een jong kind besloten we dat zij de taxi mochten en wij verder zouden lopen. We liepen met nog een Australische jongen die van plan was om te liften, niet lang daarna staken wij ook bij alles wat ons voorbij ging onze duim omhoog. Dat werkte, na ongeveer vijf minuten stopte een auto die ons wel een lift wilde geven. We wisten dat twee andere jongens (die al wat verder waren gelopen) de lift harder nodig hadden dan wij. We wilden namelijk eerst met hun vanaf de theefabriek een taxi delen omdat zij om 16u. terug moesten zijn om een bus te halen. In overleg met de Australische jongen besloten we ook deze lift aan ons voorbij te laten gaan. Omdat de chauffeur ons niet begreep, stapte de Australiër bij hem in om bij de andere jongens (die verderop liepen) te stoppen.

Ondertussen hadden wij opnieuw beet! Toen de Australiër naar ons terug kwam lopen en we de auto in stapten bleek dat de andere jongens de lift hadden afgewezen. We weten nog steeds niet waarom (ze hadden nog een kwartier om de bus te halen, misschien hadden ze de moed al opgegeven), gelukkig liep er ook nog een ouder echtpaar die de lift wel graag wilden. Wij waren in een mooie auto bij een zakenman beland. Toen we hem vroegen hoeveel we hem verschuldigd waren wilde hij niets hebben, hij zei: ‘I don't want money, I'm just helping you guys'. Een super ervaring voor de eerste keer liften! Het zal nooit onze voorkeur hebben, maar nu kon het veilig omdat we met z'n drieën waren, het overdag was en het gewoon een hoofdweg was.

Toen we terug kwamen bij het hotel stond er een vrachtwagen met allemaal nieuwe bedden. Bas grapte nog ‘zo relaxt, hebben we straks een nieuw bed!'. En ja hoor, we wilden net naar boven gaan toen de eigenares ons aansprak dat ze alle doublebeds (dus ook onze!) aan het vervangen waren en of ze dus even in onze kamer mochten. Na ontelbare keren excuses voor de overlast (hoezo overlast? Een nieuw bed, je hoort ons niet klagen!) stond het erin.

Vanavond hebben we een lokaal iets geprobeerd, de steamboat. De steamboat is eigenlijk gewoon chinees fonduen. We kregen twee schalen met rauw vlees, vis, groenten, mie, miehoen, ei en een soort grote pan met twee soorten bouillon. De bedoeling is dan dat je het eten kookt in de bouillon. Het was erg leuk om een keer te doen en het smaakte ook erg goed! Hoewel het Maaike niet lukte te eten met stokjes, lukte Bas dit (ondanks zijn ‘fijne motoriek') wel. Deze ‘fijne motoriek' zorgde er alleen even later ook voor dat er een bakje over tafel vloog en er wat net gekookte miehoen, vlees en groenten op de grond belanden. Na het netjes te hebben opgeruimd, gingen we gewoon vrolijk verder!

Tanah Rata 12-03-2010

Vanochtend hebben we eerst lekker uitgeslapen en na de, inmiddels gebruikelijke, roti zijn we met de bus naar het volgende stadje gegaan. Hier in de omgeving zijn niet alleen theeplantages maar ze hebben ook aardbeien-, bijen- en/of vlinder-farms. Wij waren wel nieuwsgierig dus gingen we naar één van de grootste aardbeienfarms. Dit bleek weinig voor te stellen, dus na wat foto's besloten we om terug te lopen (i.p.v. de bus te nemen). Vandaag regent het veel en hebben we een chilldagje ingelast. Morgen gaan we naar Pulau Penang, een eiland in het noord-westen van Maleisië.

Liefs,
Maaike & Bas

Bukit Lawang

Selamat siang, belanda's!

Het is weer tijd voor een update van wat we hebben gedaan/meegemaakt. Wat we nog wel leuk vinden om vooraf te vertellen, omdat we dat tot nu toe nog niet gedaan hebben

, is dat een Nederlander in het Indonesisch Belanda is. In het begin dachten we ‘wat zeggen ze toch? Blanda ofzo?', maar op een gegeven moment hadden we het door. Wij vinden het wel leuk klinken! Veel leesplezier.

Danau Toba & Bukit Lawang 02-03-2010

Na een lekker ontbijtje hebben we om 8.30u. de ferry genomen naar het vaste land om vanaf daar met een taxibusje naar een busstation in Medan te gaan om vervolgens verder te reizen naar Bukit Lawang. Een hele reis voor de boeg dus (7-9 uur afhankelijk van de drukte)! We hadden nu een taxibusje i.p.v. de lokale bus omdat we heel wat uren voor de boeg hadden en dit de snelste en comfortabelste manier was. Vanaf Medan zou het weer een bus zijn.

De taxichauffeur had besloten om als een bezetene de bergen uit/af te rijden, het duurde dan ook niet lang of Maaike was al goed misselijk. Gelukkig kwamen we na de afdaling in een stad uit waar het druk was, hard rijden ging niet meer dus Maaike kon even op adem komen. Na een korte pauze vervolgden we onze weg richting Medan. Toen we daar eenmaal waren dachten we dat het niet zo lang meer zou duren voor we onderweg naar Bukit Lawang zouden zijn, fout gedacht. In Medan vond er nog een snelle chauffeurs wissel plaats en niet lang daarna bleek dat de nieuwe chauffeur nodig een navigatiesysteem nodig had, hij wist nauwelijks de weg. Na ruim een uur zoeken, rondrijden en anderen afzetten (deelden het busje met in totaal 8 personen) kwamen we dan eindelijk bij het juiste busstation uit.

Busstation was een groot woord, het was meer een leeg stukje straat in een drukke straat. Toen de bus aankwam bleek al snel dat het echt een lokale bus was, dat houdt hier in: gammel, overal roest en rot, deur die alleen maar openstaat, stoelbekleding helemaal kapot, vies, kapotte ramen, etc. Dit alles vergeet je al snel al je hoort dat het ongeveer één euro per persoon kost, voor drie uur reizen. Omdat het in de bus bloedheet was besloten we helemaal achterin te gaan zitten, achter de deur die niet dicht kon. Dit bleek een goede zet want zodra de bus begon te rijden was het heel goed vol te houden. Na een paar keer een klein stukje gereden te hebben om vervolgens te stoppen, te wachten, soms wat mensen erin/eruit en weer rijden waren we eindelijk echt onderweg naar Bukit Lawang.

Toen we bijna in Bukit Lawang waren begon het ineens heel hard te regenen, het plekje bij de open deur en de kapotte ramen waren toen ineens niet meer zo fijn! Onze tassen stonden achter de laatste stoelen op een verhoging, waar het op z'n zachtst gezegd niet waterdicht was. Gelukkig kwam Bas er nog enigszins op tijd achter en viel het mee hoe nat de spullen waren, alleen wat kleren die onderop zaten. Zo maak je nog eens wat mee!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 7u. 's avonds aan in Bukit Lawang, waar iemand ons al stond op te wachten. Bloom had ons eerder al een nummer gegeven van een oude bekende die in Bukit Lawang een hotel/guesthouse had. Na een kort ritje op een becak (in de regen) en ongeveer een kwartier in het donker met volle bepakking gelopen te hebben kwamen we aan bij het guesthouse. Er bleek niet veel plek dus al snel werden we overal mee naartoe genomen om andere kamers bij andere guesthouses te bekijken. We hebben gekozen voor een kamer die het dichtst was en het meeste ‘value-for-money' bood.

Bukit Lawang 03-03-2010

Elke dag is er om 8.30u. en om 15.30u. de mogelijkheid om naar de voedertijd van semi-wild orang-oetangs te gaan. Semi-wild wil zeggen dat ze in gevangenschap hebben geleefd, hier gerehabiliteerd zijn en nu in het wild leven in het national park (waar ook ‘echte' wilde orang-oetangs leven). De semi-wild orang-oetangs die nog niet 100% voor hun eigen eten kunnen zorgen hebben de mogelijkheid om tijdens de voedertijd bananen en een soort melk te krijgen. Omdat we gisteren een lange reisdag hadden gehad waren we eerst van plan om niet 's ochtends maar 's middags te gaan.

's Ochtends waren we al om half 8 wakker en besloten we om toch maar naar de voedertijd van 8.30u te gaan. Toen Maaike haar schoen aan deed vond ze dat het niet zat als normaal, het was alsof er een prop voorin zat. Ze deed hem uit, keek erin en vervolgens sprong er een kikker uit! Maaike schrok zich wild en toen de kikker weer veilig buiten was konden we op pad. Eerst moesten we nog de rivier oversteken en er was geen brug.. Ze hadden een kabel gespannen van de ene naar de andere kant en een soort geïmproviseerde pond gemaakt d.m.v. een kano. Eenmaal daar aangekomen moesten we ‘permits' (toegangsbewijzen) kopen, wat natuurlijk niet gek is. Wat we wel vreemd vinden is dat een toerist 20.000 roepiah moet betalen voor entree en een fotocamera is nog eens 50.000 extra (een local betaald overigens maar 5.000 entree en ook maar 5.000 voor een fotocamera). Het verschil tussen toerist en local begrijpen we, maar dat de entree voor twee toeristen goedkoper is dan één camera? Tja, dat waren de regels dus wilden we foto's maken of niet.. Dat wilden we zeker, dus hebben betaald met de belofte dat als we ze niet zagen we ons geld terug kregen.

Om bij de voederplek te komen moesten we eerst nog een stukje de jungle in lopen. Al toen we onderweg waren hoorden we, in de bomen om ons heen, al geritsel. De rangers keken druk in het rond dus wisten we dat het wel iets moest zijn. Kort daarna bleek dat er al drie orang-oetangs bij ons in de buurt hingen, ze wisten dus precies hoe laat het was! Bij de voederplek aangekomen duurde het niet lang of er waren in onze directe omgeving al een stuk of zes orang-oetangs. Zelfs de beruchte Mina (vrouwelijke aap die in het verleden al eens vrouwelijke toeristen heeft aangevallen) was er met haar jong. Het was heel speciaal om deze dieren van zo dichtbij en in hun natuurlijke omgeving te mogen bewonderen.

Na wat foto's maken en om ons heen kijken, zat er ineens een orang-oetang in de boom direct naast Bas (30cm). Die vond het allemaal wel interessant en niet lang daarna liep die achter Bas langs (half tegen hem aan). Al snel werd duidelijk waarom, een andere toerist had zijn rugzak ergens liggen en de orang-oetang vond dat wel leuk. De tas nam die in zijn/haar bek, rende naar de boom, klom naar boven en ging op z'n gemakje de tas bekijken en uitpakken. Niet zo leuk voor de toerist, maar wel een grappig gezicht (en natuurlijk ook een beetje dom). Even later belande de tas met plof op de grond, de orang-oetang had alleen een grote telelens achtergehouden. De lens was erg interessant en op een paar onderdelen na is de lens dan ook niet teruggekomen.

Het is echt heel bizar om te zien hoeveel deze soort op de mens lijkt; gezichtsuitdrukkingen, lichamelijke kenmerken (handen, voeten, etc.), de manier waarop ze eten/drinken. Het was de moeite (en het geld) zeker waard! Op zulke momenten realiseer je, je dat het echt heel belangrijk is dat er mensen zijn die zich bezig houden met het beschermen (en soms ook rehabiliteren) van deze diersoort (en andere bedreigde diersoorten).

De rest van de dag hebben we Bukit Lawang verkend, wat weinig voorstelt. Het is echt een Indonesisch dorpje aan een rivier, met aan de ene kant huizen en aan de andere kant de jungle. Om naar de andere kant van de rivier te komen hangen er touwbruggen (van staaldraad en houten planken). 's Avonds hebben we besloten om toch nog een jungletocht te gaan maken. Morgenochtend vertrekken we tussen 8.00u. en 9.00u. voor een jungletocht van 6 - 8 uur! We eindigen de tocht door met een tube (grote binnenband) op de rivier naar beneden te gaan.

Bukit Lawang 04-03-2010

Na een onrustige nacht hebben we besloten om de jungletocht af te zeggen. Het lijkt erop dat Maaike iets verkeerds heeft gegeten want vanaf ongeveer 2.00u. vannacht pendelde ze, ieder half uur, tussen de WC en het bed. Dat we de jungletocht niet kunnen doen is natuurlijk balen, maar het is vooral erg vervelend voor Maaike. Rond een uur of 7 is Bas naar het restaurantje gelopen waar de gids werkt waarmee we de tocht zouden maken, om te zeggen dat die niet door kon gaan. Gelukkig had hij begrip voor de situatie, wij konden er immers niets aan doen. Vandaag wordt het dus vooral rustig aan doen en misschien al wat inpakken e.d. voor ons vertrek.

Toen Bas wat ontbijt ging bestellen/ophalen raakte hij in gesprek met de vrouw van het guesthouse over dat Maaike ziek was. Ze nam Bas mee naar een boom waarvan de bladeren goed zouden zijn als je last van je buik hebt. Maaike moest de bladeren met zout opeten nadat Bas ze goed had schoongemaakt. Het leek er even op dat het een stuk beter ging met Maaike, maar na een poosje snelde ze alweer naar de WC. Op advies van de mensen van het guesthouse probeerde Maaike verse bananen, dit was uiteindelijk het enige wat ze wel binnen kon houden. Het is erg leuk om mee te maken dat men hier eerst alles met natuurlijke spullen op probeert te lossen, daarnaast was het super dat ze zo behulpzaam en bezorgd waren. Nu aan het einde van de dag gaat het al een stuk beter. Maaike heeft haar kleur weer terug en ligt niet alleen nog maar in bed. Ook dit hoort bij het reizen!

Op het moment regent het overigens heel hard, overdag was het mooi weer maar het blijft natuurlijk de jungle (regenwoud). Voor dat het begon te regenen zaten we lekker samen op ons balkon wat voor onszelf te doen, toen er ineens een aap om de hoek kwam kijken. Niet lang daarna sprongen de apen van ons dak op het volgende en hadden ze blijkbaar besloten om een speelkwartiertje te houden op ons huisje. Leuk om te zien, maar ze kwamen soms wel heel dichtbij!

Morgen gaan we eind van de ochtend/begin van de middag met de bus terug naar Medan. Daar slapen we dan één nacht om zaterdag het vliegtuig naar Kuala Lumpur te nemen.

Bukit Lawang & Medan 05-03-2010

Vanochtend zijn we om half 10 met de bus vertrokken naar Medan. Dit keer met een minibus want dit zou sneller zijn (ongeveer 2u) en het regende alweer een beetje en we hadden geen zin in natte tassen. Onderweg werd duidelijk dat de chauffeur echt precies doet wat hem het beste uitkomt, uiteindelijk waren we rond 13.00u. in Medan. Onderweg had de chauffeur aardig wat mensen opgepikt en op het hoogtepunt zaten we met 17 mensen in een busje waar je normaal met 7-9 personen in zit. Het klinkt misschien als een raadsel, maar ze zijn hier heel goed in het volproppen van auto's, becaks, bussen, brommers, etc.!

Tijdens ons vorige verblijf in Medan hadden we het nummer van een goede taxi gekregen dus voor we weg gingen hadden we al met hem contact gehad dat hij ons op zou pikken van het busstation om naar het hotel te gaan. Onderweg liet hij weten dat hij niet kon, hij zou een vriend sturen. Dat hebben we geweten, na een uur wachten, bellen, sms-en en wat rondlopen was er nog geen teken van de taxi dus besloten we een andere te nemen. Helaas was er weinig keuze en we kwamen dan ook in een barrel uit. We hebben echt nog nooit in zo'n gare en krakkemikkege auto gezeten; overal roest, kofferbak kon niet open dus tassen op de achterbank en Bas voorin, geen raamslingers dus maar één stand (in dit geval open, ook met regen), voor we weg konden moesten drie andere plaatselijke Henks helpen want hij wilde niet starten, toen we eenmaal onderweg waren bleek hij ook nog eens schijt te hebben aan alle verkeersregels en als een ware kamikazepiloot overal langs en tussendoor te gaan. Wederom een hele belevenis, we waren blij dat we veilig bij het hotel waren. Dit is een geval: eens, maar nooit meer!

Indonesië zit er nu echt bijna op. We hebben veel gedaan een meegemaakt, en zoals jullie hebben kunnen lezen leuke maar ook minder leuke ervaringen opgedaan. De minder leuke ervaringen zijn vooral op de momenten zelf echt minder leuk, achteraf weten we dat deze ervaringen bij het reizen horen. Zonder dalen geen pieken en andersom! Tegenover een aantal minder leuke ervaringen staan veel leuke ervaringen, met een aantal hoogtepunten. Van deze hoogtepunten waren de meesten op Sumatra. Wij zijn klaar voor het volgende land: Maleisië!

Wij gaan over een half uur boarden en op naar Maleisië. Horas! (Veel geluk, voorspoed en gezondheid in Batak)

Liefs,
Maaike & Bas

P.S. Voor jullie is het tijdsvershil met Maleisie 7 uur i.p.v. 6 uur in Indonesie.

Danau Toba & Samosir

Hallo allemaal,

Na zes super dagen op Samosir werd het weer eens tijd voor een update. Veel leesplezier!

Danau Toba 24-02-2010

Na een korte nacht (4.45u op) en wederom een korte vlucht (ong. 1u) van Banda Aceh naar Medan, zijn we met een taxi naar de busterminal gegaan. Rond half 11 vertrokken we van de busterminal in Medan en rond half 3 waren we in Parapat, een plaatsje aan het meer van waaruit de ferry naar Samosir gaat. Samosir is het eiland in het meer en is ongeveer zo groot als heel Singapore. Voor we de ferry op gingen werden we al (half in het Nederlands, half in het Engels) door een jongen (Pardy) aangesproken, kort daarna bleek hij te werken voor Samosir Cottages (een hotel in Tuktuk op Samosir). Op de boot was hij niet de enige en al snel werden we door 3 á 4 verschillende jongens aangesproken. Omdat we positieve dingen gelezen hadden over één van de accommodaties (Tabo Cottages) besloten we daar eerst naartoe te gaan. Eenmaal daar aangekomen bleek dat de prijzen die de jongen van Tabo had genoemd ongeveer de helft waren van de werkelijke prijzen, een tegenvaller. Toch besloten we om er, in ieder geval voor de eerste nacht, te blijven omdat we geen zin hadden om nog rond te zeulen met de backpacks.

We waren erg nieuwsgierig naar andere accommodaties en in het bijzonder de Samosir Cottages omdat we ons afvroegen hoe die zouden zijn en of de prijzen die Pardy had genoemd wel klopten. Na een wandeling van een half uurtje kwamen we aan bij Samosir Cottages, Pardy bleek niet gelogen te hebben en de prijzen klopten. Het was goedkoper dan Tabo en de kamer die we konden krijgen lag direct aan het meer, een stuk mooier dan bij Tabo. Verder waren de kamers vergelijkbaar. We gaven aan erover na te denken en te bellen als we het wilden.

Op de terugweg kwamen we de receptionist van Samosir Cottages tegen. Hij zat in een lokale bar/restaurant met een groep mannen ‘iets' te drinken. Toen hij ons zag lopen nodigde hij ons uit om erbij te komen en dit ‘iets' te proberen. We twijfelden even want er zaten echt alleen maar lokale mannen en het drankje zag er niet echt smakelijk uit, maar we besloten aan te schuiven. Dit bleek een hele goede keuze! De receptionist (Benjamin, of Bloom zoals hij genoemd wordt) stond erop dat we het drankje probeerden. Bloom werkt als gastheer/receptionist bij Samosir Cottages en later in het gesprek vertelde hij dat hij elke dag werkt en geen vakanties heeft (!). Hooguit heeft hij een keer vrij met een familiedag of familiegebeurtenis, maar dat is dan één dag en nooit iets van een week vakantie. Daarnaast werkt hij op een dag minimaal acht uur. Het is hier dus hard werken, al vind hij het niet erg want anders verveeld hij zich toch maar (zijn eigen woorden

).

Bloom vertelde dat het, voor ons onbekende, drankje (junglejuice zoals hij het noemde) een lokaal bier was gemaakt van hetzelfde als waar ze bruine suiker van maken (suikerriet?). Hij waarschuwde ons dat het eerst misschien niet zo lekker was, maar later wel. Dit viel heel erg mee en na een glas gedeeld te hebben stond hij erop dat we er nog één namen. We proefden dat er aardig wat alcohol in zat en toen we daar naar vroegen zei hij dat ze het niet meten en dus ook niet weten. Hij zei dat het de ene keer 10% kon zijn en de andere keer 18%. Toen het tweede glas bijna leeg was waren we eigenlijk van plan om te gaan, maar voor we het wisten had hij het glas alweer laten vullen! Het smaakte ons goed en het was gezellig, dus waarom ook niet! Na het derde glas gingen we echt en wilden hem betalen maar dat wou hij absoluut niet aannemen. We werden, voor de verandering, eens niet alleen voor een wandelende portemonnee aangezien en hebben echt leuk met hem zitten praten (ook over bijv. cultuurverschillen). Onverwachts was dit een super leuke en bijzondere ervaring. We besloten dan ook al snel om de volgende dag inderdaad naar Samosir Cottages te gaan. Bloom zou ons dan ophalen, maar niet bij Tabo zelf want dat vond hij niet netjes

.

Na deze ervaring voelden we ons helemaal goed (en niet alleen van het drankje

) en gingen we op zoek naar een leuk restaurantje. Er is hier genoeg keuze en we hebben uiteindelijk heerlijk gegeten bij Today's Café. Sterker nog, het was het beste en lekkerste wat we tot nu toe hebben gehad, en we hebben al heel goed gegeten! Tuktuk (plaats waar we nu zijn op Samosir) bevalt ons nu al heel erg goed.

Tuktuk 25-02-2010

Na een heerlijke nacht en een goed ontbijt hebben we onze spullen gepakt en Bloom gebeld om naar Samosir Cottages te gaan. Al snel pikte hij ons met de auto op en binnen no-time zaten we in onze nieuwe kamer. Het is hier echt heel mooi en we hebben vanuit de kamer een super uitzicht (zie foto's)! Toen we onze spullen hadden gedumpt zijn we Tuktuk nog wat meer gaan verkennen. Het beeld van gisteravond werd alleen maar bevestigd; wat een vriendelijke mensen, wat een rust, mooie omgeving, leuke huizen, etc. Het is echt jammer dat het toerisme, door de gebeurtenissen op Sumatra (tsunami, aardbevingen, etc.), zo achteruit is gegaan. Sumatra is tot nu toe echt ons favoriet.

Vandaag hebben we de directe omgeving een beetje verkend. Morgen willen we een scooter huren om het hele eiland te verkennen. De temperatuur is hier overigens ook heel lekker, het scheelt maar een paar graden maar het is een stuk minder benauwd. Hier heb je geen airco nodig, terwijl je wel gewoon kan zwemmen, zonnen, etc., ideaal!

Rond half 6 was het weer Junglejuice-tijd! Het was weer erg gezellig en er werd ons gevraagd of de morgen weer zouden komen (natuurlijk!). Omdat Bloom gisteren had betaald, wilden wij nu graag betalen alleen had Bloom stiekem tussendoor al betaald. Wederom wilde hij koste wat het kost geen geld van ons aannemen, morgen zijn wij echt aan de beurt! Rond een uur of acht hebben we, op aanraden van Bloom en Pardy, twee lokale gerechten geprobeerd in het restaurant van het hotel. Dit bleek een uitstekende keuze want het eten brak (na gisteren) wederom een record!

Na het eten hebben we nog even nagezeten en later kwam ook Bloom (die na zijn pauze en de junglejuice weer aan het werk was) er nog bij zitten. Toen we een verse fruitjuice bestelde kwam hij aanzetten met een beetje Arak, want dat was lekker om er doorheen te doen. Het smaakte zeker goed! Bloom vertelde in het gesprek dat zijn jongste zoontje (6 maanden) erg ziek is maar men niet weet wat hij heeft. Hij heeft al 3 maanden in het ziekenhuis gelegen, nu gaat het gelukkig iets beter en is hij thuis maar het houdt nog niet over. Het is best heftig om te horen hoe machteloos Bloom is. Hij probeert echt van alles, van de beste doctoren hier in de omgeving tot traditionele medicijnen (geitenhart, kippenbloed, etc.). Ondanks zijn thuissituatie en het harde werken is zijn mentaliteit bewonderenswaardig, hij blijft vrolijk en positief.

Danau Toba 26-02-2010

Vandaag hebben we een motorscooter (net zoals in Yogyakarta) gehuurd om het eiland te gaan verkennen. Onderweg kwamen we door Batak dorpjes met typische Batak huizen. Ook kwamen we langs geweldige uitzichten op het meer en de omliggende bergen, hot springs (natuurlijke warmwaterbron van 40 graden), en nog veel meer. We hebben een hele leuke dag gehad! Onderweg kwamen we Pardy nog een paar keer tegen die met een Russisch koppel mee was als een soort gids.

Eenmaal terug bij Samosir Cottages was het al snel Junglejuice-tijd! Pardy en Bloom hadden ons gezegd dat we vroeg moesten gaan want dan waren wij (en zij) er zeker van dat er genoeg was. Toen we rond vijf uur bij het café aankwamen zat er nog helemaal niemand en bleek de zoon van de eigenares de junglejuice nog aan het ophalen te zijn. De junglejuice wordt elke dag vers uit de jungle gehaald, dit gebeurt op een hele speciale (en geheime) manier en maar weinig mensen weten hoe het moet. De hoeveelheid wisselt per dag maar is nooit meer dan een flinke jerrycan. Op een gegeven moment kwamen de mannen ook binnen druppelen en even later zat iedereen aan tafel te wachten op de junglejuice!

Toen de junglejuice er eenmaal was zei Bloom zachtjes tegen ons dat we wel een beetje snel moesten drinken want anders was het op. De mannen in het café drinken eerst heel snel omdat er maar weinig is, over het laatste glas doen ze langzaam en daar genieten ze extra van. Wij hadden nog doppinda's meegenomen (hebben ze altijd bij het drinken van de junglejuice) en na een paar glazen kwam de gitaar erbij en begonnen ze te zingen. Het leuke is hier dat (bijna) elke jongen/man gitaar kan spelen, dat is een onderdeel van de cultuur. Zodra er een gitaar in de buurt is, pakt men die er al snel bij om omstebeurt wat te spelen. Na wat junglejuice begonnen ze dus ook allemaal te zingen, heel sfeervol en het klonk nog goed ook! Gelukkig was Bas, Bloom nu voor met betalen. Bij het afrekenen van in totaal 14 glazen kwam de rekening op (houd je vast!).... €3,35.

's Avonds hebben we, wederom op aanraden van Bloom en Pardy, twee andere gerechten genomen. Ook deze bevielen weer bijzonder goed! Na het eten hebben we nog gezellig aan de bar gezeten en wat gepraat met een meisje wat hier werkt. Ook zij maakt bizar veel uren: elke dag van 7.00u tot 22.00u.! Eenmaal in de kamer aangekomen bleek dat ze in een ander hotel, vlak naast ons, een feest hadden. De muziek van de ‘live band' stond zo hard dat het echt net was of ze bij ons in de kamer stonden te spelen. Het was leuk voor 5 minuten maar we waren het snel zat omdat de muziek verschrikkelijk was (vals, gejengel, te hard, etc.). We zijn toen gaan vragen tot hoe lang het zou duren (12u) en hebben tot die tijd nog even getafeltennist. Uiteindelijk zijn ze tot een uur of 1 doorgegaan.

Tuktuk 27-02-2010

Om 7u 's ochtends begon diezelfde groep als gisterenavond opnieuw feest te vieren, het was voor ons dus een kort nachtje. Gelukkig hebben we de tijd en hoeven we niks, heerlijk! We hebben het hier zo naar ons zin dat we proberen om hier zo lang mogelijk te blijven. De planning is om hierna naar Bukit Lawang (jungle en orang-oetang opvangcentrum) te gaan. Veel reizigers doen hier ook een tocht door de jungle met één of meerdere overnachtingen in de jungle. Ons plan was om dit eerst ook te doen maar hier twijfelen we over. Het is namelijk erg prijzig en om de orang-oetangs hoeven we het niet te doen want die zie je ook bij het opvangcentrum.

Vandaag zijn we ook bezig geweest met de (globale) planning voor Maleisië en we hebben er al helemaal zin in! Één van de highlights in Maleisië is een grote jungle (oudste ter wereld) en we willen misschien daar een jungletocht doen i.p.v. in Bukit Lawang. Wordt vervolgd!

Na de rest van de dag lekker rustig aan te hebben gedaan zijn we aan het einde van de middag weer naar ons favoriete café gegaan voor de junglejuice. Eenmaal daar aangekomen bleek al snel dat er vandaag niet veel was. Bloom had ons al gevraagd voor hem drie glazen achter te houden, toen we Pardy smste waar hij bleef vroeg ook hij ons om wat achter te houden. Uiteindelijk was er inderdaad weinig, maar het was wederom gezellig. Toen we bijna weg wilden gaan vroeg Bloom ons of we morgenochtend (zondag) met hem mee wilden om typisch Batak te ontbijten, uiteraard gingen we hierop in.

Zaterdag en woensdag avond geeft Bloom samen met een groep anderen een Batak optreden in het hotel. Dit wilden we natuurlijk niet missen dus we zaten op tijd klaar. Het optreden was met veel muziek en dans en was heel leuk. Op een gegeven moment werden een aantal toeschouwers (toeristen) gevraagd om mee te dansen, je voelt hem al aankomen.. Natuurlijk werden wij ook uitgekozen! Het was wederom een leuke dag.

Tuktuk 28-02-2010

Vanochtend zijn we met Bloom, zijn vrouw en zijn oudste zoon (3 jaar) gaan ontbijten. Bloom vroeg ons om rond half 10 eerst een stukje zijn kant op te lopen en kort daarna pikte hij ons op en al snel zaten we met z'n 3-en op een scooter, dat doen ze hier wel vaker

. Bij zijn huis aangekomen ging Bas achterop met Bloom (die ook zijn zoontje voorop had) en Maaike ging achterop bij de vrouw van Bloom. Na een paar minuten kwamen we aan bij een huis in de natuur. Eerst kregen we een soort groentesoep en daarna kregen we varken en rijst. Bloom had gisteren al verteld dat het een jong varken was zodat het heel mals zou zijn en dat was ook zo. Natuurlijk was het wel iets anders dan we gewend zijn (zeker zo 's ochtends) maar het smaakte goed en was een hele leuke ervaring. We hebben zelfs nog een stukje hart geproefd, een raar idee maar het smaakt een beetje zoals lever(worst). Het was dan wel ochtend maar de junglejuice mocht ook dit keer niet ontbreken. Rond half 12 waren we weer terug in het hotel, klaar om vandaag te relaxen. 's Avonds zijn we weer naar ons favoriete lokale café gegaan voor een junglejuice!

Tuktuk 01-03-2010

Na lekker uitgeslapen te hebben (half 9) hebben we ontbeten en zijn we begonnen met de tassen inpakken. De rest van de dag hebben we vrij weinig gedaan; lekker rustig aan, nog een filmpje gekeken, vervoer regelen voor morgen, etc. Vandaag zijn we niet naar het café gegaan omdat het onweerde en regende, ook voelde Maaike zich niet optimaal. Vanavond niet te laat naar bed want morgen begint de grote oversteek naar Bukit Lawang! Eerst met de ferry, dan 4-5 uur in de taxi naar Medan om vanaf daar een bus te nemen naar Bukit Lawang (2-4 uur rijden afhankelijk van de drukte).

Dat was het weer! Ons volgende verhaal zal waarschijnlijk vanuit Maleisië zijn.

Liefs,
Maaike & Bas

Pulau Weh & Banda Aceh

Selamat siang!

Na ons verblijf op het paradijselijke eilandje Pulau Weh en twee dagen Banda Aceh (stad), vonden we het weer eens tijd voor een update. Veel leesplezier!

Banda Aceh (vliegveld) & Pulau Weh 17-02-2010

Na de Whitsundays en Cape Tribulation in Australië, hebben we wederom een paradijsje ontdenkt: Pulau Weh! Maar eerst even terug naar Medan. We hadden ons verhaaltje nog maar net geplaatst of er werd omgeroepen dat onze vlucht vertraging had. Na een uur langer wachten en een gratis lunch (na vertonen ticket i.v.m. vertraging) zaten we dan in het vliegtuig naar Banda Aceh. Het was maar een vlucht van een klein uur en was dus zo voorbij. In Banda Aceh zijn we op zoek gegaan naar een taxi, na wederom het betere onderhandelwerk kwamen we 15min. (!) voordat de ferry zou vertrekken aan bij de haven. Wat hadden we een mazzel want de ferry gaat alleen maar om 9u en om 15.30u. De oversteek duurde 45 minuten en, hoe raar het misschien ook klinkt, we waren helemaal in vakantiestemming.

Eenmaal op Pulau Weh aangekomen werd dit gevoel alleen maar versterkt door de omgeving, het is echt heel mooi. Wat hier heerlijk is, is dat er weinig verkeer is en het leven hier minder op toeristen is gericht dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Koeien en geiten lopen gewoon overal en nergens (ook op straat) en gaan staan/liggen/zitten wanneer en waar ze willen en apen zitten op hun gemakje langs de kant van de weg.

Voor het vervoer was er dan ook weinig keuze, er stonden busjes klaar die allemaal hetzelfde rekenden. Na een kort ritje kwamen we aan bij een paar hotels in Samur Tiga (niet echt een dorp te noemen), waaronder een paar hele mooie waar je een eigen bungalow op palen had met alles erop en eraan. Helaas was het vol en daarnaast waren ze ook aardig aan de prijs. In ieder geval iets om te onthouden! We besloten om 1 nachtje in een ander (goedkoper) hotel te slapen om de volgende dag naar Gapang of Iboih (twee andere dorpjes) te gaan. Toen we 's avonds wat gingen eten bij één van de mooie hotels werden we aangesproken door een jongen die daar werkte. We raakten in gesprek over van alles en nog wat (duiken, tsunami, etc.) en al snel pakte hij zijn telefoon om voor ons vervoer te regelen voor de volgende dag, ook weer geregeld! Daar zaten we dan, heerlijk te eten, fantastisch uitzicht over het paradijsje, rust, lekker briesje, geluid van de zee.. Kortom genieten! Om het gevoel helemaal af te maken werden we verrast door diezelfde jongen toen hij ineens Blof opzette. De eigenaar bleek uit Nederland te komen, dus vandaar dat hij het had.

Pulau Weh 18-02-2010

's Ochtends werden we opgepikt door het busje en kwamen we rond 11u aan in Gapang. Dit viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. We dachten dat het wat groter zou zijn dan Samur Tiga maar dat bleek niet het geval. Er waren maar een paar mogelijkheden voor accommodatie en een handjevol plekken om te eten (en wat kleine dingen te kopen zoals water). We gingen wat rond vragen/kijken en kwamen er al snel achter dat de hutjes hier echt heel erg basic waren (voor Lieke, nog erger dan de Treehouse!). Dit wil zeggen: vies, overal spleten/kieren/gaten, ongedierte, slechte bedden, sta wc (gat in de grond), waterslang als douche etc. Het was niet echt wat we zochten. We kwamen uit bij Lumba Lumba, een duikschool/hotel, waar we een simpele (maar heel nette) kamer hadden en wc/douche deelden.

's Middags zijn we lopend naar het volgende plaatsje gegaan (Iboih). Het was ‘maar' 3km maar nog een pittige opgave in de warme middagzon en het was heuvel op, heuvel af. Eenmaal daar aangekomen waren we er al snel over uit dat we hier naartoe zouden gaan: meer accommodatie, leuke restaurantjes en groter strand. Na wat rondgekeken te hebben besloten we om de volgende dag naar Erick's Greenhouse te gaan om daar (waarschijnlijk) 3 nachten te blijven. Het is heel mooi gelegen met uitzicht over de baai en we hebben een eigen veranda. Ook hier delen we de wc/douche en het is iets minder mooi dan Lumba Lumba, maar we slapen hier dan ook voor ongeveer €5,50 per nacht.

Pulau Weh 19-02-2010

Met een beetje mazzel konden we met hetzelfde busje als gisteren naar Iboih. Toen we waren aangekomen werd al snel duidelijk dat deze dag in het teken van ons budget zou staan. We hadden van te voren wat extra geld opgenomen voor de zekerheid maar wisten niet dat er geen werkende pinautomaat op het eiland was. Dat brengt wat problemen met zich mee, want alhoewel men hier vrij behulpzaam is kost vervoer (naar/van maar ook op het eiland) relatief veel geld. Gelukkig hebben we bij ons vertrek een noodvoorraadje euro's/dollars meegenomen waar we er hier waarschijnlijk een aantal van kunnen wisselen. Dat wisselen is dan alleen (natuurlijk) met zeer, voor ons, ongunstige koersen maar we hebben geen keuze.

's Middags bleek dat we toch niet hoeven te wisselen. Bij de duikschool konden we als het ware pinnen door met onze creditcard te betalen, dit kost wel iets extra maar lang niet zoveel als de ongunstige wisselkoersen. De rest van de dag hebben we lekker gerelaxt, zoals dat hoort op een eiland als Pulau Weh. We hebben ook hier weer een leuk restaurantje(Mama's Restaurant) gevonden waar ze erg goed en lekker eten hebben voor weinig geld. Er hangt ook een hele leuke sfeer want het is van een paar lokale vrouwen die zelf ook koken.

Pulau Weh 20-02-2010

Vandaag zijn we gaan snorkelen! Na een heerlijk ontbijt bij Mama's Restaurant hebben we snorkel spullen gehuurd. We hadden van te voren al gelezen dat we naar een klein eilandje vlakbij konden zwemmen, mits je een goede zwemmer was. Maaike zei al van te voren heel stoer dat wij dat wel even gingen doen, Bas was iets voorzichtiger en wilde eerst eens kijken hoe de zee (qua stroming) eruit zag. De zee zag er rustig uit en na wat rondvragen bleek het prima te doen. We besloten dus ook om de oversteek te maken. Eenmaal in het water was Maaike ineens toch niet meer zo zeker van haar zaak. Er zitten hier namelijk ook haaien, roggen, kwallen en nog veel meer. Ze raapte zichzelf bij elkaar en we maakten de oversteek.

Bij het eilandje hebben we wat gesnorkeld en later zijn we naar de andere kant gelopen omdat daar ook nog wat bungalows staan. Het snorkelen was heel mooi en we hebben veel vissen gezien in allemaal verschillende kleuren, Maaike heeft zelfs nog twee kleine haaien gezien (ong. 30cm tot 60cm). Helaas heeft Bas ze niet gezien want die was net boven water! Bas heeft tijdens het rotsen klimmen op het eilandje nog wel een kleine slang gezien, die heeft Maaike weer gemist

. Al met al was het een ochtend vol avontuur. 's Middags zijn we weer met een bootje terug gegaan, terug zwemmen was toch iets te veel gevraagd voor Maaike (i.v.m. stroming).

De rest van de dag hebben we, hoe kan het ook anders, lekker gerelaxt. We zijn ook nog even bezig geweest met het boeken van een ticket voor als we weer van het eiland af gaan. Dat was nog een heel gedoe en is nog steeds niet gelukt, men accepteert hier bij online boeken blijkbaar geen internationale creditcards. We proberen nog het één en ander en anders wordt het opzoek naar een reisbureau als we in Banda Aceh (vaste land) zijn.

Pulau Weh 21-02-2010

Na 's nachts een aantal keer wakker te zijn geworden door verschillende dingen (ene keer geiten, dan weer gekko's), werden we vanochtend rond half 7 gewekt door een groep apen! Die hadden besloten om op dit tijdstip eens flink lawaai te maken op ons dak. Ze waren aan het springen, dollen, schreeuwen, rennen, etc. Maaike moest nog al haar moed bij elkaar rapen toen ze naar de WC moest! Wel weer een leuke ervaring.

De rest van de dag stond vooral in het teken van, jullie raden het al, relaxen! Het is onze laatste (volle) dag hier dus we willen het er nog even goed van nemen. Morgen gaan we waarschijnlijk 's ochtends met de ferry terug naar Banda Aceh en dan hopen we woensdag terug naar Medan te kunnen vliegen.

Banda Aceh 22-02-2010

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan (06.00u.) om de vroege ferry te kunnen nemen naar het vaste land. Eenmaal in Banda Aceh hebben we een hotel gevonden en een ticket kunnen boeken voor woensdag ochtend (zoals we wilden). De eerste indruk van Banda Aceh is: druk. Zeker na zo'n paradijselijk eilandje is dit weer even wennen. Overigens is dit één van de hardst getroffen plaatsen door de tsunami. Gebouwen waren hier al ingestort door de zeebeving die de tsunami veroorzaakte en toen kwam de tsunami zelf ook nog, het resultaat was 62.000 doden en een stad in puin. Er is nu amper nog wat van te zien. Vanochtend waren we nog bij een hotel waar een grote foto bij de receptie hing van de voorkant van het hotel met op de parkeerplaats geen auto's maar een grote boot. Dat is echt een heel raar idee als je een paar minuten later op diezelfde parkeerplaats loopt.

Vanmiddag zijn we opzoek gegaan naar leuke restaurantjes/eettentjes, dat blijkt hier nog een hele opgave en we hebben er ook nog geen één gevonden. Morgen gaan we de stad verder verkennen en wat highlights (zover die er zijn) bezoeken. Als we woensdag in Medan zijn aangekomen willen we direct een bus naar Lake Toba (grootste meer van zuid-oost Azië met daarin een eiland, Samosir).

Banda Aceh 23-02-2010

Na een heerlijke nacht zijn we vandaag Banda Aceh in gegaan om de stad te verkennen, maar ook om wat bijzondere plekken te bezoeken. We zijn eerst naar de grote moskee gelopen, die overigens door de Nederlanders (in de 19e eeuw) is gebouwd. We wisten al dat vrouwen alleen bedekt naar binnen mochten dus Maaike had al een lange broek aan gedaan en een grote doek meegenomen om zich te kunnen bedekken. Bij de moskee wilde ze dat Maaike de doek ook als hoofddoek zou gebruiken, maar daar voelde Maaike zich niet prettig bij. We besloten dat Bas even snel naar binnen zou gaan om wat foto's te nemen, hij had overigens gewoon een t-shirt en korte broek aan.

Na ons korte bezoek aan de moskee zijn we op zoek gegaan naar een grote boot (zo'n 60m lang) die 7km land inwaarts, midden in een woonwijk, terecht is gekomen door de tsunami. We konden het niet makkelijk vinden, maar na een lang stuk in de hitte gelopen te hebben zagen we het liggen.. Het was echt heel erg indrukwekkend en onwerkelijk. Het is een heel groot schip dat letterlijk tussen de (weer opgebouwde) huizen ligt om het puin van die 26e december. Al die tijd ligt het schip er al en men weet dus ook niet wat er nog allemaal onder ligt. Het werd ons heel snel duidelijk hoeveel schade de ramp heeft aangericht en hoe krachtig de tsunami wel niet is geweest. Onderweg waren ook, zo goed als, alleen maar relatief nieuwe huizen tegengekomen. Onder het schip zag Maaike ineens iets bewegen, toen het eronder vandaan kwam bleek het een grote varaan (hagedis) te zijn.

Op de terugweg kwamen we bij een park met gedenkmonumenten, dat speciaal is aangelegd ter nagedachtenis van de ramp. Om de landen die geholpen hebben te bedanken staan er allemaal gedenkstenen (in een grote cirkel) met in de taal van het betreffende land een dankwoord. Later in de middag zijn we naar nog een bijzondere en indrukwekkende plek gegaan, namelijk een boot op een huis.

Eenmaal terug in het hotel probeerde we een eettentje te vinden om te lunchen, omdat we de hele dag nog niet echt iets hadden gezien besloten we het naast het hotel te proberen. Dit was helaas geen succes. Het begon al dat men geen menu had (maakt op zich niet uit wij wilden Mie Goreng en dat hebben ze hier overal), vervolgens was bestellen een probleem want ze begreep ons niet. Toen het eenmaal gelukt was en we het eten kregen wisten we al snel dat dit het niet werd. Na één hap hebben we het betaald en zijn we weggegaan om het wederom ergens anders te proberen. De volgende plek stelde ons ook teleur, al was het beter dan de vorige. Echt ongelooflijk dat je in zo'n stad als dit niets kan vinden als je, je bedenkt dat we tot nu toe overal lekker hebben kunnen eten.

Morgenvroeg (5.15u) worden we (hopelijk) met de taxi opgepikt bij ons hotel om naar het vliegveld te gaan.

Dat was het weer voor zover.

Liefs,
Maaike & Bas

P.S. We hebben ook tickets geboekt naar Maleisië. Het is nu dus definitief, we stappen 6 maart op het vliegtuig in Medan om naar Kuala Lumpur te vliegen. We laten dan Indonesië achter ons en gaan op zoek naar nieuw avontuur, maar eerst gaan we nu nog genieten van de dingen die komen gaan.