Het is weer tijd voor een update van wat we hebben gedaan/meegemaakt. Wat we nog wel leuk vinden om vooraf te vertellen, omdat we dat tot nu toe nog niet gedaan hebben

Danau Toba & Bukit Lawang 02-03-2010

Na een lekker ontbijtje hebben we om 8.30u. de ferry genomen naar het vaste land om vanaf daar met een taxibusje naar een busstation in Medan te gaan om vervolgens verder te reizen naar Bukit Lawang. Een hele reis voor de boeg dus (7-9 uur afhankelijk van de drukte)! We hadden nu een taxibusje i.p.v. de lokale bus omdat we heel wat uren voor de boeg hadden en dit de snelste en comfortabelste manier was. Vanaf Medan zou het weer een bus zijn.

De taxichauffeur had besloten om als een bezetene de bergen uit/af te rijden, het duurde dan ook niet lang of Maaike was al goed misselijk. Gelukkig kwamen we na de afdaling in een stad uit waar het druk was, hard rijden ging niet meer dus Maaike kon even op adem komen. Na een korte pauze vervolgden we onze weg richting Medan. Toen we daar eenmaal waren dachten we dat het niet zo lang meer zou duren voor we onderweg naar Bukit Lawang zouden zijn, fout gedacht. In Medan vond er nog een snelle chauffeurs wissel plaats en niet lang daarna bleek dat de nieuwe chauffeur nodig een navigatiesysteem nodig had, hij wist nauwelijks de weg. Na ruim een uur zoeken, rondrijden en anderen afzetten (deelden het busje met in totaal 8 personen) kwamen we dan eindelijk bij het juiste busstation uit.

Busstation was een groot woord, het was meer een leeg stukje straat in een drukke straat. Toen de bus aankwam bleek al snel dat het echt een lokale bus was, dat houdt hier in: gammel, overal roest en rot, deur die alleen maar openstaat, stoelbekleding helemaal kapot, vies, kapotte ramen, etc. Dit alles vergeet je al snel al je hoort dat het ongeveer één euro per persoon kost, voor drie uur reizen. Omdat het in de bus bloedheet was besloten we helemaal achterin te gaan zitten, achter de deur die niet dicht kon. Dit bleek een goede zet want zodra de bus begon te rijden was het heel goed vol te houden. Na een paar keer een klein stukje gereden te hebben om vervolgens te stoppen, te wachten, soms wat mensen erin/eruit en weer rijden waren we eindelijk echt onderweg naar Bukit Lawang.

Toen we bijna in Bukit Lawang waren begon het ineens heel hard te regenen, het plekje bij de open deur en de kapotte ramen waren toen ineens niet meer zo fijn! Onze tassen stonden achter de laatste stoelen op een verhoging, waar het op z'n zachtst gezegd niet waterdicht was. Gelukkig kwam Bas er nog enigszins op tijd achter en viel het mee hoe nat de spullen waren, alleen wat kleren die onderop zaten. Zo maak je nog eens wat mee!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 7u. 's avonds aan in Bukit Lawang, waar iemand ons al stond op te wachten. Bloom had ons eerder al een nummer gegeven van een oude bekende die in Bukit Lawang een hotel/guesthouse had. Na een kort ritje op een becak (in de regen) en ongeveer een kwartier in het donker met volle bepakking gelopen te hebben kwamen we aan bij het guesthouse. Er bleek niet veel plek dus al snel werden we overal mee naartoe genomen om andere kamers bij andere guesthouses te bekijken. We hebben gekozen voor een kamer die het dichtst was en het meeste ‘value-for-money' bood.

Bukit Lawang 03-03-2010

Elke dag is er om 8.30u. en om 15.30u. de mogelijkheid om naar de voedertijd van semi-wild orang-oetangs te gaan. Semi-wild wil zeggen dat ze in gevangenschap hebben geleefd, hier gerehabiliteerd zijn en nu in het wild leven in het national park (waar ook ‘echte' wilde orang-oetangs leven). De semi-wild orang-oetangs die nog niet 100% voor hun eigen eten kunnen zorgen hebben de mogelijkheid om tijdens de voedertijd bananen en een soort melk te krijgen. Omdat we gisteren een lange reisdag hadden gehad waren we eerst van plan om niet 's ochtends maar 's middags te gaan.

's Ochtends waren we al om half 8 wakker en besloten we om toch maar naar de voedertijd van 8.30u te gaan. Toen Maaike haar schoen aan deed vond ze dat het niet zat als normaal, het was alsof er een prop voorin zat. Ze deed hem uit, keek erin en vervolgens sprong er een kikker uit! Maaike schrok zich wild en toen de kikker weer veilig buiten was konden we op pad. Eerst moesten we nog de rivier oversteken en er was geen brug.. Ze hadden een kabel gespannen van de ene naar de andere kant en een soort geïmproviseerde pond gemaakt d.m.v. een kano. Eenmaal daar aangekomen moesten we ‘permits' (toegangsbewijzen) kopen, wat natuurlijk niet gek is. Wat we wel vreemd vinden is dat een toerist 20.000 roepiah moet betalen voor entree en een fotocamera is nog eens 50.000 extra (een local betaald overigens maar 5.000 entree en ook maar 5.000 voor een fotocamera). Het verschil tussen toerist en local begrijpen we, maar dat de entree voor twee toeristen goedkoper is dan één camera? Tja, dat waren de regels dus wilden we foto's maken of niet.. Dat wilden we zeker, dus hebben betaald met de belofte dat als we ze niet zagen we ons geld terug kregen.

Om bij de voederplek te komen moesten we eerst nog een stukje de jungle in lopen. Al toen we onderweg waren hoorden we, in de bomen om ons heen, al geritsel. De rangers keken druk in het rond dus wisten we dat het wel iets moest zijn. Kort daarna bleek dat er al drie orang-oetangs bij ons in de buurt hingen, ze wisten dus precies hoe laat het was! Bij de voederplek aangekomen duurde het niet lang of er waren in onze directe omgeving al een stuk of zes orang-oetangs. Zelfs de beruchte Mina (vrouwelijke aap die in het verleden al eens vrouwelijke toeristen heeft aangevallen) was er met haar jong. Het was heel speciaal om deze dieren van zo dichtbij en in hun natuurlijke omgeving te mogen bewonderen.

Na wat foto's maken en om ons heen kijken, zat er ineens een orang-oetang in de boom direct naast Bas (30cm). Die vond het allemaal wel interessant en niet lang daarna liep die achter Bas langs (half tegen hem aan). Al snel werd duidelijk waarom, een andere toerist had zijn rugzak ergens liggen en de orang-oetang vond dat wel leuk. De tas nam die in zijn/haar bek, rende naar de boom, klom naar boven en ging op z'n gemakje de tas bekijken en uitpakken. Niet zo leuk voor de toerist, maar wel een grappig gezicht (en natuurlijk ook een beetje dom). Even later belande de tas met plof op de grond, de orang-oetang had alleen een grote telelens achtergehouden. De lens was erg interessant en op een paar onderdelen na is de lens dan ook niet teruggekomen.

Het is echt heel bizar om te zien hoeveel deze soort op de mens lijkt; gezichtsuitdrukkingen, lichamelijke kenmerken (handen, voeten, etc.), de manier waarop ze eten/drinken. Het was de moeite (en het geld) zeker waard! Op zulke momenten realiseer je, je dat het echt heel belangrijk is dat er mensen zijn die zich bezig houden met het beschermen (en soms ook rehabiliteren) van deze diersoort (en andere bedreigde diersoorten).

De rest van de dag hebben we Bukit Lawang verkend, wat weinig voorstelt. Het is echt een Indonesisch dorpje aan een rivier, met aan de ene kant huizen en aan de andere kant de jungle. Om naar de andere kant van de rivier te komen hangen er touwbruggen (van staaldraad en houten planken). 's Avonds hebben we besloten om toch nog een jungletocht te gaan maken. Morgenochtend vertrekken we tussen 8.00u. en 9.00u. voor een jungletocht van 6 - 8 uur! We eindigen de tocht door met een tube (grote binnenband) op de rivier naar beneden te gaan.

Bukit Lawang 04-03-2010

Na een onrustige nacht hebben we besloten om de jungletocht af te zeggen. Het lijkt erop dat Maaike iets verkeerds heeft gegeten want vanaf ongeveer 2.00u. vannacht pendelde ze, ieder half uur, tussen de WC en het bed. Dat we de jungletocht niet kunnen doen is natuurlijk balen, maar het is vooral erg vervelend voor Maaike. Rond een uur of 7 is Bas naar het restaurantje gelopen waar de gids werkt waarmee we de tocht zouden maken, om te zeggen dat die niet door kon gaan. Gelukkig had hij begrip voor de situatie, wij konden er immers niets aan doen. Vandaag wordt het dus vooral rustig aan doen en misschien al wat inpakken e.d. voor ons vertrek.

Toen Bas wat ontbijt ging bestellen/ophalen raakte hij in gesprek met de vrouw van het guesthouse over dat Maaike ziek was. Ze nam Bas mee naar een boom waarvan de bladeren goed zouden zijn als je last van je buik hebt. Maaike moest de bladeren met zout opeten nadat Bas ze goed had schoongemaakt. Het leek er even op dat het een stuk beter ging met Maaike, maar na een poosje snelde ze alweer naar de WC. Op advies van de mensen van het guesthouse probeerde Maaike verse bananen, dit was uiteindelijk het enige wat ze wel binnen kon houden. Het is erg leuk om mee te maken dat men hier eerst alles met natuurlijke spullen op probeert te lossen, daarnaast was het super dat ze zo behulpzaam en bezorgd waren. Nu aan het einde van de dag gaat het al een stuk beter. Maaike heeft haar kleur weer terug en ligt niet alleen nog maar in bed. Ook dit hoort bij het reizen!

Op het moment regent het overigens heel hard, overdag was het mooi weer maar het blijft natuurlijk de jungle (regenwoud). Voor dat het begon te regenen zaten we lekker samen op ons balkon wat voor onszelf te doen, toen er ineens een aap om de hoek kwam kijken. Niet lang daarna sprongen de apen van ons dak op het volgende en hadden ze blijkbaar besloten om een speelkwartiertje te houden op ons huisje. Leuk om te zien, maar ze kwamen soms wel heel dichtbij!

Morgen gaan we eind van de ochtend/begin van de middag met de bus terug naar Medan. Daar slapen we dan één nacht om zaterdag het vliegtuig naar Kuala Lumpur te nemen.

Bukit Lawang & Medan 05-03-2010

Vanochtend zijn we om half 10 met de bus vertrokken naar Medan. Dit keer met een minibus want dit zou sneller zijn (ongeveer 2u) en het regende alweer een beetje en we hadden geen zin in natte tassen. Onderweg werd duidelijk dat de chauffeur echt precies doet wat hem het beste uitkomt, uiteindelijk waren we rond 13.00u. in Medan. Onderweg had de chauffeur aardig wat mensen opgepikt en op het hoogtepunt zaten we met 17 mensen in een busje waar je normaal met 7-9 personen in zit. Het klinkt misschien als een raadsel, maar ze zijn hier heel goed in het volproppen van auto's, becaks, bussen, brommers, etc.!

Tijdens ons vorige verblijf in Medan hadden we het nummer van een goede taxi gekregen dus voor we weg gingen hadden we al met hem contact gehad dat hij ons op zou pikken van het busstation om naar het hotel te gaan. Onderweg liet hij weten dat hij niet kon, hij zou een vriend sturen. Dat hebben we geweten, na een uur wachten, bellen, sms-en en wat rondlopen was er nog geen teken van de taxi dus besloten we een andere te nemen. Helaas was er weinig keuze en we kwamen dan ook in een barrel uit. We hebben echt nog nooit in zo'n gare en krakkemikkege auto gezeten; overal roest, kofferbak kon niet open dus tassen op de achterbank en Bas voorin, geen raamslingers dus maar één stand (in dit geval open, ook met regen), voor we weg konden moesten drie andere plaatselijke Henks helpen want hij wilde niet starten, toen we eenmaal onderweg waren bleek hij ook nog eens schijt te hebben aan alle verkeersregels en als een ware kamikazepiloot overal langs en tussendoor te gaan. Wederom een hele belevenis, we waren blij dat we veilig bij het hotel waren. Dit is een geval: eens, maar nooit meer!

Indonesië zit er nu echt bijna op. We hebben veel gedaan een meegemaakt, en zoals jullie hebben kunnen lezen leuke maar ook minder leuke ervaringen opgedaan. De minder leuke ervaringen zijn vooral op de momenten zelf echt minder leuk, achteraf weten we dat deze ervaringen bij het reizen horen. Zonder dalen geen pieken en andersom! Tegenover een aantal minder leuke ervaringen staan veel leuke ervaringen, met een aantal hoogtepunten. Van deze hoogtepunten waren de meesten op Sumatra. Wij zijn klaar voor het volgende land: Maleisië!

Wij gaan over een half uur boarden en op naar Maleisië. Horas! (Veel geluk, voorspoed en gezondheid in Batak)

Liefs,
Maaike & Bas

P.S. Voor jullie is het tijdsvershil met Maleisie 7 uur i.p.v. 6 uur in Indonesie.