Vandaag wederom een lang verhaal zodat we voorlopig weer even bij zijn

Banyuwangi, de trein & Probolinggo 5-2-2010

Vanochtend ging om 6.50u. de wekker want we zouden om 8u. worden opgehaald door de bemo (zelfde als gisteren) om naar het station te gaan waar om 9u. de trein zou vertrekken. Net op het station aangekomen werden we direct aangesproken door een medewerker op het station, dat Hari achter was. Wij dachten dat hij zich vergistte want we hadden gisteren al afscheid genomen van Hari omdat hij vandaag pas om 13u. zou beginnen. Toen we het perron op liepen stond Hari daar inderdaad, hij had zijn dienst geruild om ons nog te kunnen zien. Na wat gepraat te hebben in de controlekamer werden we aan al zijn collega's voorgesteld (Hari is de chef) en wilde wederom iedereen met ons op de foto. Het is erg apart om mee te maken dat iedereen met ons op de foto wil alsof we beroemdheden zijn, daarnaast zijn we ook nog eens veruit de jongste. Wederom een bijzondere ervaring!

Om 8.50u. stapten we in de trein richting Probolinggo. We hadden de ‘duurste' kaartjes (ong. € 7,- p.p. en ong. € 1,- duurder dan een lagere klas) genomen zodat we airco en lekkere stoelen hadden, het is namelijk een reis van vijf uur. We zitten nu in de trein en genieten van het uitzicht. De trein rijdt door rijstvelden, dorpjes, akkers, etc.

Probolinggo 5-2-2010

We zijn aangekomen in Probolinggo. Na eerst wat bij het station gegeten te hebben, wilden we naar het busstation om vanaf daar richting Bromo te gaan. Gunung Bromo is een actieve vulkaan en één van de toeristische trekpleisters op Java. We merkten al snel dat de meeste mensen slecht Engels kunnen, zo ook onze bemo chauffeur. Ondanks dat een lokale man ons hielp met het aanhouden van een bemo kregen wij het niet voor elkaar om eerst bij een pinautomaat te stoppen, al was dit van te voren afgesproken (eerst ATM, dan busstation). Na veel onduidelijkheid werden we afgezet bij een kantoortje met een man die wel goed Engels kon. De eerste minuten daarna gingen heel snel: de man schoot het geld voor de bemo voor, Bas ging achterop de scooter mee naar een pinautomaat, Maaike wachtte met de tassen en kort daarna zaten we samen in het kantoortje. Het begon allemaal heel vriendelijk met ‘allein informasi..'. Nou dat hebben we geweten!

Voor een goede deal kon hij alvast een jeeptour regelen om de volgende ochtend eerst naar een uitkijkpunt ('s ochtends om 5u, altijd mooi weer) te gaan voor zonsopkomst en daarna naar Bromo zelf om vervolgens weer te worden afgezet bij het hotel. We gingen met openbaarvervoer (weer wat anders dan de bemo) de bergen in. De regel blijkt hier te zijn dat het busje pas weg gaat als die vol is, en vol is hier ook echt vol! Na 1,5u wachten en eindeloos bewonderd te zijn door lokale mensen, begonnen we eindelijk aan de rit. Deze valt het beste te omschrijven als: slingerweggetjes, mist, regen, mist, ruitenwisser die eraf valt, mist, bagage op het dak, mist en vooral nog veel meer mist (oud-en-nieuw taferelen). We zaten in het busje met nog een paar andere backpackers. Dat was wel leuk want zij gingen richting Bali en hadden Sumatra en Java al gehad, zo konden we ervaringen uitwisselen. Omdat wij nog geen hotel hadden zijn we met twee van hen naar een hotel gegaan. Ze hadden hier een standaard kamer (soort stal met matrassen) wat voor ons geen optie was. Daarnaast was er een grotere kamer met twee tweepersoonsbedden, al was die3x zo duur. Een Duits stel (ook uit het busje) zochten ook een kamer dus besloten we de kamer te delen. Vanaf het moment dat we aankwamen werden we aangesproken met ‘rent a jacket? Bromo very cold!'. Zij liepen daar al met dikke winterjassen, mutsen, sjaals etc. terwijl wij gewoon met korte broek en korte mouwen liepen en het echt NIET koud hadden. Na wat met elkaar gegeten te hebben zijn we naar bed gegaan.

Cemoro Lawang, Gunung Bromo, Probolinggo & Surabaya 6-2-2010

Om half 4 ('s ochtends!) zouden we gewekt worden door iemand van het hotel, zodat we om 4u met de jeep mee konden. Er werd geklopt.. er klonk een zacht ‘excuse me, mister?'.. Wij vroegen om een momentje, deden het licht aan, gordijn opzij, wie stond daar? ‘Jacket please?', het was toen nog maar half 3! Hoe halen ze het in hun hoofd om ons daarvoor wakker te maken. Om 4u zaten we in de jeep, met z'n zessen waar vier normaal zou zijn, onderweg naar het waanzinnige uitkijkpunt. Daar aangekomen moesten we ons eerst een weg banen langs tientallen ‘rent-a-jacket' of ‘koop-een-muts-want-het-is-zo-koud' mannetjes. Het sleutel woord voor onze tour hebben we eerder al laten vallen, mist. Je zag helemaal, maar dan ook echt helemaal, niets! Één groot wit vlak waar we ongeveer een uur lang tegenaan hebben zitten kijken. Tussendoor lopen de verkopers doodleuk met ansichtkaarten rond van hoe het zou moeten zijn, niet grappig. Later hoorden we via-via dat het de afgelopen twee weken al zo scheen te zijn en dat men het beste in augustus terug kon komen. We voelden ons dus mooi afgezet door die man met zijn ‘altijd mooi en goed uitzicht om 5u'.

We hadden het allemaal flink gehad en zaten even later in de jeep naar Bromo. De chauffeur verzekerde ons dat het daar niet mistig zou zijn. Dat bleek te kloppen en zo zijn we met z'n allen langs de vulkaan omhoog gelopen om de krater te bewonderen. Van te voren waren we van plan om met een paard omhoog te gaan, dit hebben we niet gedaan omdat het weinig met paardrijden te maken had. Er waren wel tientallen (zo niet honderden) mannetjes met paarden, of beter gezegd pony's. Die sukkelden dan achter elkaar aan de berg op tot je bij een trap kwam voor het laatste deel. Ondanks dat het 's ochtends niet mee zat was het uitzicht boven heel mooi en was het een ervaring om in een actieve vulkaan te kijken. Helaas kon je geen lava o.i.d. zien, maar je hoorde het wel borrelen (kokend geluid) en er was vooral veel damp.

Terug bij het hotel waren we met stomheid geslagen toen bleek dat we vanaf daar een waanzinnig uitzicht hadden op de vulkaan! Dit wisten we niet want we waren 's avonds in de mist en in het donker aangekomen en 's ochtends in het donker weggegaan. Ondertussen hadden we al van de anderen gehoord dat zij de tour inclusief het ‘openbaar vervoer' hadden, waar wij dat nog moesten betalen. Dit terwijl de, inmiddels beruchte, man in het kantoortje ons had gegarandeerd dat het echt de beste prijs was. Sterker nog, hij zei tegen ons dat als we het goedkoper konden krijgen wij het verschil dubbel (!) terug zouden krijgen. We dachten dat het busje op de heenweg vol zat toen we met er met ongeveer 11 in zaten.. De terugweg zaten we er met meer dan 20 (!) mensen in, de jongens die de bagage regelden zaten op het dak.

Eenmaal veilig beneden, besloten met z'n allen de man van het kantoortje aan te spreken. Hij had ons niet alleen voorgelogen, van het uitzicht had hij ook tegen de anderen gezegd. De anderen zouden ook nog naar een andere vulkaan gaan en via daar naar Bali, maar hadden daar nog weinig vertrouwen in. Al snel bleek dat er niet met die man viel te praten, volgens hem waren wij aan het liegen en hij kapte het gesprek af en eindigde met dat we maar beter uit konden kijken want hij kende daar veel mensen. Toen hadden we het helemaal gehad en hebben we het maar gelaten voor wat het is, uiteindelijk heb je het over een paar euro dus voor ons was het: een les voor de toekomst, volgende keer beter! De anderen gingen overigens wel gewoon door met hun tour want ze hadden geen keuze aangezien de man weigerde hun geld terug te geven.

Na een ritje in de bemo naar het treinstation en weer eindeloos te zijn aangestaard, gingen we bij het station wat eten. Gelukkig hadden we na de negatieve ervaring met de man weer een aantal positieve ervaringen. De bemo chauffeur probeerde ons, in zijn beste Engels, te helpen met de trein tijden, bij het loket was men ook erg behulpzaam en toen we gingen eten kregen we van iemand uitleg wat het allemaal was. We gingen namelijk iets nieuws proberen, Bakso. Iets typisch Indonesisch, een soort gehaktballen en andere ingrediënten in een soort bouillon. Het klinkt vreemd en dat was het ook, niet echt vies maar ook geen favoriet.

Na twee uur in de trein kwamen we aan in Surabaya waar we al snel werden aangesproken door een oude (lokale) man. Hij sprak ons aan in het Nederlands, wat hier heel vreemd voelt. Zeker omdat hij de eerste was sinds we in Indonesië zijn. Hij hielp ons goed met treinkaartjes voor de volgende dag (naar Yogyakarta) en vroeg hier aan het einde een kleine fooi voor, het is en blijft Indonesië. We gingen op zoek naar een goedkoop hotel om de nacht door te komen, we waren namelijk kapot van de hele dag en het vroeg opstaan. Na even gezocht te hebben hadden we een geschikte gevonden. Los van een koude douche, een slecht doorspoelende WC, een kraan die het nauwelijks doet, een gat in het dak in de hal en lekkage in de bar en de hal, hebben we heerlijk geslapen.

De rest (vanaf 7-2-2010) bewaren we nog even voor de volgende keer! We zijn nu in ieder geval in Yogyakarta.

Groetjes,
Maaike & Bas