Na een korte vlucht van 2,5u vanuit Singapore kwamen we 's avonds om 23.30u aan op het vliegveld van Bali. We vielen met onze neus in de boter want direct bij de immigratiedienst werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Wij hebben, in tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de andere toeristen, de visa al geregeld in Nederland (mede omdat we langer dan 30 dagen in Indonesië willen zijn). We waren de immigratiedienst nog niet gepasseerd of onze bagage werd al door zogenaamde ‘porters' van de band gehaald en opgetild. We wisten eerst niet wat ons overkwam en wat zij van ons wilden, het konden net zo goed medewerkers van de douane zijn en daar wil je hier geen ruzie mee. Toen we naar andere toeristen keken werd het al snel duidelijk dat het om het ‘dragen van bagage voor geld' ging. Na vaak en duidelijk gezegd te hebben dat we het zelf deden en de tas overtuigd vast te blijven houden lieten ze ons eindelijk met rust.

Na het passeren van de douane (stelde verrassend weinig voor), stond de volgende verrassing al klaar. Of beter gezegd, verrassingen.. Zo'n 20 geldwisselkantoortjes probeerden ons aan te spreken om geld te wisselen, we liepen snel door en kwamen uit bij de uitgang. Bij het boeken van onze eerste overnachting hadden we een airport pickup geregeld, dus wij keken naar de bordjes van de verschillende chauffeurs. Ter illustratie, je komt het vliegveld uitlopen en dan heb je een soort afgezet gebied. Achter de hekken staan tientallen taxichauffeurs die, als je één voet buiten het gebied zet, als een zwerm bijen achter je aan komen en dingen roepen als: ‘Taxi, yes!', ‘Transport?'. Na de eerste keren vriendelijke ‘no thank you' ging het bij ons al snel over in negeren. Ondertussen was het al na 00.00u en was onze airport pickup er nog steeds niet. Kort daarna waren we het zat en begonnen de onderhandelingen met de taxi chauffeurs.

Eenmaal bij het hotel aangekomen probeerde de taxi chauffeur nog even 10.000 rupiah (1 euro = +/- 13.000 rupiah) achter te houden, maar hier waren wij te scherp voor. Bij de receptie van het hotel begroetten ze ons vriendelijk maar wij waren geïrriteerd omdat er geen airport pickup was. Na dit gezegd te hebben kwam de volgende reactie: ‘maar jullie hoeven nu ook niets te betalen (en een blik van: wat is het probleem?)'. Toen we overgingen tot het betalen van de hotelkamer hield hij er een eigen wisselkoers op na. Omdat het allemaal al niet zo vloeiend ging en het al laat was reageerden wij nog geïrriteerder. Daarop reageerde hij doodleuk: ‘als je dit niet betaalt, dan geef ik je geen kamer'. Normaliter hadden we hem lekker in zijn sop gaar laten koken maar om nu om 1u 's nachts in donkere straatjes op Bali rond te zwerven vonden wij iets te gek!

De volgende ochtend gingen we vol goede moed, bepakt en bezakt, op zoek naar een ander hotel. Na ongeveer een uur hadden we goed en mooi hotel (met airco, warm water en een zwembad) gevonden voor een leuke prijs. We zaten in één van de bekendste plaatsen van Bali, Kuta. Dit was voor ons echt véél te toeristisch. Een aantal voorbeelden:
- De meest opdringerige verkopers op straat met de meest onzinnige dingen voor de meest krankzinnige prijzen.
- Onderweg naar het strand word je belaagd door tientallen (in file staande!) taxi's die al toeterend en roepend proberen je binnen te krijgen.
- Eenmaal op het strand moet je niet denken dat je dit alles ontvlucht, hier wachten wederom verkopers (o.a. ook van surflessen).
- Zit je 's avonds in een Indonesisch restaurantje, zitten er vier typische Amsterdammers (van middelbare leeftijd) naast je te zeuren over alles wat ze besteld hadden. Vervolgens bestellen ze ‘frietus met mayonaises' (in boerenkool Engels).

Naast deze dingen, waar we nu ook om kunnen lachen, hebben we ook een duistere kant van toerisme gezien. Zo werden (oude) mannen geregeld door jonge meisjes (10 - 14 jaar) aangesproken: ‘massage, yes?'. Iets wat toch niet helemaal klopt en niet goed voelt. Daarnaast worden erg jonge kinderen (3 -5 jaar) gebruikt voor bedelen. De moeder houdt ze stevig vast om medelijden te wekken of ze stuurt het kindje achter je aan om geld te vragen.

De volgende dag gingen we op pad om de drukte en het toerisme te ontvluchtten en het ‘echte' Bali te ontdekken. Deze zoektocht eindigde toen we door een taxi in de middle of nowhere werden gedropt. De rust die we wilden kregen we, alleen dit was wel weer heel extreem. Er waren alleen een paar hotels/homestays die belachelijke prijzen vroegen voor de meest simpele accommodaties. Toen het begon te regenen hebben we wederom een taxi genomen naar een andere plaats (Sanur), dit bleek voor 75% dezelfde weg terug te zijn. Wat wel erg leuk was aan de dag, was dat we van alles hebben gezien en meegemaakt. Zo hebben we mooie natuur, zee en apen gezien en konden we lachen met de vriendelijke taxi (meer een afgeragd minibusje) chauffeur.

Sanur bleek een soort rustige en luxere versie van Kuta te zijn. Alhoewel hier nog steeds verkopers en taxi's zijn á la Kuta kun je hier als toerist normaal rondlopen zonder belaagd te worden. De gemiddelde leeftijd is hier wel een stuk hoger (50+) en er zijn veel Nederlanders. Ook dit is niet echt waar wij naar op zoek zijn dus morgen gaan we wederom naar een andere plaats in het binnenland die hopelijk meer te bieden heeft (Ubud). Voorlopig blijven we dus nog op zoek naar het Bali van de plaatjes en wat zo mooi moet zijn. Dat Bali heeft zich al wel eens laten zien door o.a. vriendelijke mensen en de natuur onderweg.

De volgende update zal waarschijnlijk niet lang op zich laten wachten want we reizen wat af en maken hier heel wat mee! Wij gaan zo, als het ophoudt met hard regenen (tja, regenseizoen), even lekker Indonesisch eten met een grote fles bier erbij!

Groetjes en liefs,
Maaike en Bas